id
stringlengths 2
7
| url
stringlengths 32
333
| title
stringlengths 1
243
| text
stringlengths 1k
3k
|
|---|---|---|---|
439878
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cernay%20%28Haut-Rhin%29
|
Cernay (Haut-Rhin)
|
Cernay (Duits: Sennheim) is een gemeente in het Franse departement Haut-Rhin (regio Grand Est). De gemeente maakt deel uit van het arrondissement Thann-Guebwiller. Cernay telde op inwoners.
Geschiedenis
De plaats werd voor het eerst genoemd in 1144 als Sennenheim. Ze maakte deel uit van het graafschap Ferrette en kreeg in 1268 een stadsmuur. In 1324 gingen de stad en de heerlijkheid Cernay over naar het huis Habsburg.
In de midden van de 18e eeuw kwam er textielindustrie naar Cernay. In Mulhouse bestonden er al ateliers waar bedrukt en geverfd katoen werden gemaakt. De aanwezigheid van goedkoop werkvolk en zuiver water lokte fabrieken naar Cernay. In de eerste helft van de 19e eeuw kwam er ook andere textielindustrie en ook machinebouw en chemische nijverheid. In 1870, bij het uitbreken van de Frans-Duitse Oorlog waren er stakingen en sociale onrust in de fabrieken van Cernay. De stad werd met de rest van Elzas Duits en het economische leven hernam. In 1915 en opnieuw in 1945 leed de stad zware oorlogsschade. Alle bruggen en veel gebouwen werden vernield. In de jaren 1980 verdween de textielindustrie.
Geografie
De oppervlakte van Cernay bedroeg op ; de bevolkingsdichtheid was toen inwoners per km². De Thur stroomt door de gemeente.
De onderstaande kaart toont de ligging van Cernay met de belangrijkste infrastructuur en aangrenzende gemeenten.
Bezienswaardigheden
Net ten noorden van Cernay eindigt de Route des Crêtes, een weg aangelegd door het Franse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog. In de gemeente zijn een Franse en een Duitse militaire begraafplaats met gesneuvelden van beide wereldoorlogen.
De kerk Saint-Étienne heeft binnenin de schildering Credo (René Kuder, 1930), bestaande uit tien wandpanelen dat erkend is als historisch monument.
De ommuurde stad ten noorden van de Thur had een rechthoekig grondplan met op elke hoek een toren (Tour des Ânes of Esselthurm, Tour des Maréchaux, Tour Cornière en Tour des Sorcières). De eerste twee torens bleven bewaard. In de voormalige stadspoort Porte de Thann is een museum over de geschiedenis van de streek ingericht (Musée de la Porte de Thann) dat sinds 2002 erkend is als Musée de France.
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Verkeer en vervoer
In de gemeente staat het spoorwegstation Cernay.
Externe link
|
4728385
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Obelisk%20Anspach
|
Obelisk Anspach
|
De Obelisk Anspach is een fontein in de vorm van een obelisk in de Belgische stad Brussel. De fontein staat aan het noordelijk uiteinde van de Brandhoutkaai en Baksteenkaai, de twee kaaien waartussen de obelisk staat. In het westen begint de Varkensmarkt en in het noorden begint de Pantsertroepensquare.
Geschiedenis
In 1897 werd de fontein onthuld op het De Brouckèreplein ter ere van de Brusselse burgemeester Jules Anspach, verantwoordelijk voor de overwelving van de Zenne. De fontein werd ontworpen door Emile Janlet, waarbij beeldhouwer Pierre Bracke de Sint-Michiel maakte. De twee bronzen beelden aan de voet van de obelisk zijn van Julien Dillens. De medaillon en de beeltenis in de sokkel zijn van beeldhouwer Paul De Vigne.
De fontein moest in 1973 wijken voor de aanleg van de metro. In 1981 kreeg ze een nieuwe plaats op de Pantsertroepensquare.
Opbouw
De fontein bestaat uit een obelisk in roze graniet, daarboven een topstuk met vier wapenschilden, vier torentjes en verdere versiering die rond het roze graniet is aangebracht. De vier wapenschilden staan symbool voor de vier gilden van Brussel: kruisboogschutters, de haakbusschutters, boogschutters en de schermers. Op de top bevindt zich een sierlijke vergulde bronzen beeltenis van Sint-Michiel. De obelisk staat op een grijs natuurstenen sokkel met rond de voet van de obelisk versiering met aan de voorzijde een medaillon in wit marmer met de beeltenis van Jules Anspach, aan de zijkanten twee bronzen beelden die de Erkentelijke Stad en De Stadsmagistratuur symboliseren. De natuurstenen sokkel staat in het midden van een waterbassin. Dit bassin staat op diens beurt in een groter waterbassin. In de nis op de sokkel bevindt zich een beeldhouwwerk dat de overwelving van de Zenne uitbeeldt.
Obelisk
Bouwwerk in Brussel (stad)
Fontein in Brussel
|
3783790
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rechtspraak%20in%20Noorwegen
|
Rechtspraak in Noorwegen
|
De rechtspraak in Noorwegen is in de Noorse Grondwet toegedeeld aan een onafhankelijke rechterlijke macht. Voor strafzaken en civiele zaken kent de rechterlijke macht in Noorwegen drie niveaus: Een Høyesterett (Hooggerechtshof) in Oslo, zes Lagmannsretter en 60 Tingretter. Daarnaast bestaan er gespecialiseerde rechtbanken: het Riksrett, Arbeidsretten, Jordskifterett en Skjønnsretten.
Indeling
De indeling van Noorwegen in rechtsgebieden loopt niet geheel parallel met de indeling in fylker. Het rechtsgebied van een Lagmannsrett omvat meerdere fylker. Het rechtsgebied van het Tingrett (vergelijkbaar met het kantongerecht) omvat meestal een aantal gemeenten. Enkel het Tingrett in Oslo en Bergen omvat maar een gemeente. De Lagmannsretter worden niet vernoemd naar hun vestigingsplaats, maar hebben alle zes een historische naam.
Hålogaland: zetel in Tromsø, omvat de fylker Finnmark, Troms (met inbegrip van Spitsbergen) en Nordland (inclusief Jan Mayen)
Frostating: zetel in Trondheim, omvat de fylker Trøndelag en Møre og Romsdal
Eidsivating: zetel in Hamar, omvat de fylker Oppland, Hedmark en een deel van Akershus (het historische Romerike)
Gulating: zetel in Bergen, omvat de fylker Hordaland, Sogn og Fjordane, Rogaland en de gemeente Sirdal (in Vest-Agder)
Agder: zetel in Skien, omvat de fylker Aust-Agder, Vest-Agder (minus Sirdal), Telemark en Vestfold (minus de gemeenten Selvik en Sande)
Borgarting: zetel in Oslo, omvat de fylker Buskerud, Østfold, Oslo, de overige gemeenten van Akershus en Selvik en Sande in Vestfold.
|
4374118
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Wapen%20van%20Nieuwerkerk%20%28Duiveland%29
|
Wapen van Nieuwerkerk (Duiveland)
|
Het wapen van Nieuwerkerk kent twee versies. De eerste versie werd op 31 juli 1817 bevestigd door de Hoge Raad van Adel aan de Zeeuwse gemeente Nieuwerkerk. Op 11 december 1889 werd het tweede wapen officieel verleend, omdat de gemeente in 1817 de leges niet had betaald. Per 1961 ging Nieuwerkerk op in de gemeente Duiveland en is sinds 1997 onderdeel van gemeente Schouwen-Duiveland. Het wapen van Nieuwerkerk is daardoor definitief komen te vervallen als gemeentewapen. De geren uit het wapen van Nieuwerkerk is gebruikt bij het samenstellen van het wapen van Duiveland. Hoewel de schildhoofden van beide wapens identiek zijn, is deze officieel ontleend aan het wapen van Ouwerkerk. De geren zijn terug te vinden in het schildhoofd van het wapen van Schouwen-Duiveland.
Blazoenering
De blazoenering van het wapen luidde per 31 juli 1817 bij het register van de Hoge Raad van Adel als volgt:
De blazoenering van het wapen luidde per 11 december 1889 als volgt:
De heraldische kleuren zijn zilver (wit), sabel (zwart) en goud (goud of geel). In het register wordt bij de tweede versie wel het randschrift genoemd, maar is deze niet te zien op de afbeelding.
Verder lijkt het erop dat de data in de databank van de Hoge Raad van Adel verwisseld en foutief is. Allereerst rept de gemeentesite van Schouwen-Duiveland van een laatste versie van doorlopende geren. Het vermoeden van verwisseling wordt gestaafd door het feit dat in het wapen van Duiveland de geren doorlopen terwijl genoemd werd dat dit overgenomen was van het gemeentewapen van Nieuwerkerk. In het register van de Hoge Raad van Adel zijn de betreffende jaren verwisseld. Daarnaast komt de blazoenering van de versie van 1817 niet overeen met de betreffende afbeelding in het register. Op de afbeelding lopen de punten niet door tot aan de schildrand.
Verklaring
Het gemeentewapen werd al sinds de 17e eeuw gevoerd als heerlijkheidswapen en is een variant van het wapen van het voormalige eiland Duiveland. De Nieuwe Cronyk van Zeeland van M. Smallegange, eind 17e eeuw, vermeldt het wapen. Er was toen ook al de variant bekend waarbij de geren tot aan de schildrand doorlopen.
Verwante wapens
Nieuwerkerk
Geschiedenis van Schouwen-Duiveland
|
5237885
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Flowers%20%28Karel%20Appel%29
|
Flowers (Karel Appel)
|
Flowers is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost.
Het kunstwerk bestaande uit vier bronzen bloemen staat op het Oosterspoorplein in de vork van Station Amsterdam Muiderpoort. Karel Appel maakte het origineel op zijn landgoed nabij Florence. Het behoort tot de serie Objets trouvés (Gevonden objecten), in dit geval restanten ijzer en hout gevonden op het terrein van zijn buurman, wijnboer en kunstverzamelaar. Appel gebruikte metalen ploegmessen voor de bloemkelken en delen van wijnvaten voor de bloemstelen en de voet. Hij liet het vervolgens in brons gieten. Zelf gaf hij de titel Marguerite (Margriet), maar ook de titel Madeliefje komt voor.
Een bronzen afgietsel werd in 2002 op het genoemde plein geplaatst en op 5 september 2002 onthuld. Appel woonde in zijn jeugd in de Dapperstraat in de omgeving van het station, getuige ook het kleine beeldje Karel Appel was hier aangebracht op huisnummer 7. De gemeente Amsterdam kocht het beeld en liet het plaatsen. Het beeld werd in 2011 slachtoffer van vandalisme; de staande bloem (tegenhanger van drie liggende) werd gestolen. Het beeld verdween toen even in de opslag om in 2012 tentoongesteld te worden in de tuin van Kasteel Keukenhof te Lisse. Daar was toen ook het originele beeld uit 1991 te vinden; er werd toen van het origineel een nieuwe kopie gemaakt van de staande bloem, waarna het beeld in 2014 in zijn totaal weer op haar sokkel werd geplaatst (het origineel ging weer terug naar de Toscaanse boer).
Het beeld draagt de signatuur "C. Appel 1991".
Beeld in Amsterdam-Oost
|
2179481
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Unity%20FM
|
Unity FM
|
Unity FM is de lokale publieke radiozender voor de gemeenten in de Leidse regio.
Geschiedenis
De zender startte begin jaren 90 onder de naam Radio Leiderdorp, onderdeel van de Stichting RTV Leiderdorp. Sinds 2003 is de productie en exploitatie van de radioprogramma's door het bestuur van deze stichting in handen gegeven van Rudeboy Media onder de naam Unity FM.
In september 2009 werd het zendgebied van Unity uitgebreid, toen het bestuur van het in de overige gemeenten van de Leidse regio en de Bollenstreek actieve Holland Centraal besloot om hun mediakanalen voortaan ook extern te laten produceren en exploiteren. Per juni 2013 is het Bollenstreek gedeelte overgenomen door omroep NENS uit Noordwijk.
Uitzendingen
Unity FM brengt overdag nieuws van lokale grond maar ook nieuws van de rest van de wereld via het NOS Journaal. Op de halve uren is het Unity FM regionieuws te horen, verder is er dagelijks van 07.00 uur tot 19.00 uur een horizontale programmering op de zender te horen.
Op Unity TV worden diverse televisieprogramma's uit de regio via het kabelnet en via de digitale televisie uitgezonden. De programma's gaan over nieuws, politiek, cultuur, sport, entertainment en muziek.
In september 2013 startte de tweede radiozender, Unity NL. Hier wordt Nederlandstalige muziek afgespeeld, die in Leiden te ontvangen is op 106.1 FM. Ook ontvangen de dj's dagelijks Nederlandstalige artiesten uit heel het land.
Externe link
Officiële website
Nederlandse lokale omroep
|
1556758
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Richard%20Salter
|
Richard Salter
|
Richard Salter (Hindhead, 12 november 1943 - Karlsruhe, 1 februari 2009) was een Engels baritonzanger.
Salter studeerde Engelse literatuur aan de Universiteit van Cambridge en studeerde nadien zang aan het Royal College of Music in Londen en aan de "Hochschule für Musik und darstellende Kunst" in Wenen. Toen hij in Cambridge studeerde, was hij medestichter van The King's Singers.
In 1971 kreeg de bariton zijn eerste contract aan het "Hessischen Staatstheater Darmstadt". Nadien kwamen contracten in Kiel en in Bremen. Sinds 1987 was Salter regelmatig te horen aan het "Staatstheater am Gärtnerplatz" in München, waar hij twintig jaar lid van het ensemble was. Hij deed daarnaast gastoptredens in Berlijn, Hamburg, Parijs en Wenen. In 1994 werd de bariton benoemd tot "Bayerischen Kammersänger".
Al is Richard Salter vooral bekend als specialist in hedendaagse muziek, gedurende zijn jarenlange carrière heeft hij ook vrijwel alle grote baritonrollen gezongen. Zijn klassieke repertoire reikt van Beethovens Pizarro in Fidelio tot Verdi's Falstaff en Rigoletto en de vier duivelse figuren in Les contes d'Hoffmann (Jacques Offenbach) en tot Leonard Bernsteins Dr Panglossin in Candide en Beckmesser in Die Meistersinger von Nürnberg van Richard Wagner. Salter heeft tal van hoofdrollen gecreëerd, onder meer in Die Eroberung von Mexico en Jakob Lenz van Wolfgang Rihm, Enrico van Manfred Trojahn, alsook in opera's van Antonio Bibalo, Johannes Kalitzke, Rudolf Kelterborn, Giselher Klebe en Eckehard Meyer.
Salter overleed begin februari 2009, de dag voordat de repetities van het stuk Dood in Venetië van Benjamin Britten in Karlsruhe zouden beginnen.
Bron
Richard Salter verstorben, Klassik.com, 7 februari 2009
Brits bariton
Brits operazanger
|
398337
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rheinsteig
|
Rheinsteig
|
NB: Aansluitingsroutes (gemarkeerd met hetzelfde teken, doch in geel) zijn regelmatig aanwezig, maar niet in deze tabel opgenomen.
|}
|}
De Rheinsteig is een wandelroute in Duitsland met een lengte van circa 320 kilometer en volgt voor een groot deel de Mittelrhein. Het Duitse woord Steig betekent: steil pad, of bergpad. Het pad kenmerkt zich door de vele, naar Nederlandse maatstaven pittige stijgingen (en dalingen) door een afwisseling van bos, weide- en akkerland en wijnbouwgebieden.
Het wandelpad begint in Bonn en loopt via het Zevengebergte en de Drachenfels en gedeeltelijk over hoger gelegen tufsteenwegen via het fort Ehrenbreitstein bij Koblenz, Lahnstein, Filsen en Sankt Goarshausen naar het kasteel Biebrich bij Wiesbaden. De route is in twee richtingen af te leggen.
De weg is bij het Duitse en Europese wandelwegennet aangesloten. Nabij Burg Lahneck kruist het pad de Lahnhöhenweg.
Als wegaanduiding ziet men een gestileerde R in een blauw vierkant onder de eveneens in blauwe letters Rheinsteig aanduiding. Bij elkaar zijn ongeveer 8000 van deze tekens en ongeveer 900 wegwijzers met afstandsgegevens te vinden. Aan- en aftakroutes (met hetzelfde logo in geel) leiden vanuit plaatsen aan de Rijn naar de route. De spoorlijn Rechte Rheinstrecke loopt langs de oostelijke oever van de Rijn; op weekdagen wordt hiermee een halfuursdienst onderhouden tussen een groot aantal plaatsen langs de route.
Afbeeldingen
Externe link
rheinsteig.de
Wandelpad in Duitsland
Verkeer en vervoer in Noordrijn-Westfalen
|
3804435
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Premjer-Liga%20%28Kazachstan%29%202007
|
Premjer-Liga (Kazachstan) 2007
|
Superliga 2007 (Kazachs: Суперлига) was het zestiende seizoen van de competitie die nu Premjer-Liga heet.
Naamsveranderingen
Sinds vorig seizoen zijn de volgende clubs van naam veranderd (inclusief de inmiddels gedegradeerde ploegen):
Kort overzicht van het seizoen
Het zestiende seizoen van de competitie die anno 2013 Premjer-Liga heet, werd gespeeld van 31 maart t/m 10 november 2007.
De competitie-opzet was hetzelfde als vorig seizoen: 16 ploegen streden om het kampioenschap. Dat kwam voor de tweede maal terecht bij Aqtöbe FK; de club had 8 punten voorsprong op eeuwige tweede Tobıl FK Qostanay. Die club won wel de beker en maakte in 2007/08 indruk in de Intertoto door achtereenvolgens FC Zestafoni uit Georgië, Slovan Liberec uit Tsjechië en OFI Kreta uit Griekenland uit te schakelen en zo de laatste voorronde van de UEFA-cup te bereiken; daarin was het Poolse Dyskobolia Grodzisk Wielkopolski echter te sterk, zodat het nog even zou duren voor een Kazachse ploeg haar debuut in een Europees hoofdtoernooi zou maken. Als bekerwinnaar mocht Tobıl FK een jaar later echter opnieuw een poging wagen in de voorronde van de UEFA-cup, net als nummer drie van de ranglijst Şaxter FK Qarağandı. Ertis FK Pavlodar voldeed nog steeds niet aan de eisen van de UEFA, zodat nummer vijf Jetisu FK Taldıqorğan zich kwalificeerde voor het allerlaatste seizoen van de Intertoto.
Met Jetisu FK Taldıqorğan is meteen ook de naam van de enige promovendus gevallen. Minder goed deden Oqjetpes FK Kökşetaw en de kampioen van 1996, Taraz FK, het: de ploegen eindigden op de plekken 15 en 16; Taraz FK degradeerde en dat lot zou ook Oqjetpes FK beschoren zijn, ware het niet dat Ekibastuzec Ekibastuz FK "wegens onsportief gedrag" uit de competitie werd gezet.
Clubs
Kaart
Eindstand 2007
VJ = Vorig jaar; Wed = Wedstrijden gespeeld; W = Winst; G = Gelijk; V = Verlies; + = Doelpunten voor; - = Doelpunten tegen; Saldo = Doelsaldo; Ptn = Punten.
1 Astana FK kreeg 3punten in mindering.
2 Ekibastuzec Ekibastuz FK werd op grond van "onsportief gedrag" in de uitwedstrijd tegen Qayrat FK uitgesloten van de competitie; de club degradeerde verplicht en zou een jaar later zelfs ophouden te bestaan.
Resultaten 2007
Topscorers 2007
|
4556764
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Marathon%20Rotterdam%202016
|
Marathon Rotterdam 2016
|
De NN marathon van Rotterdam werd gehouden op zondag 10 april 2016. Het was de 36e editie van deze marathon. Het evenement vond plaats onder ideale omstandigheden.
De wedstrijd bij de mannen werd gewonnen door Marius Kipserem uit Kenia. Hij zegevierde in 2:06.11. Met deze tijd verbeterde hij zijn persoonlijk record met ruim drie minuten en bleef de Ethiopiër Solomon Deksisa elf seconden voor. De Keniaan Geoffrey Kirui werd derde in 2:07.23. De Ethiopiër Tsegaye Kebede, met een persoonlijk record van 2:04.27, eindigde op een vijfde plaats in 2:10.56. Gezien de ideale weersomstandigheden (nauwelijks wind, temperatuur van circa 10 graden) kende de wedstrijd een teleurstellende afloop met een onbekende winnaar in een tegenvallende tijd.
De Ethiopische Letebrhan Haylay won de wedstrijd bij de vrouwen in 2:26.15. Haar landgenote Sutume Asefa Kebede eindigde als tweede in 2:28.04.
Koen Raymaekers liep lange tijd als eerste Nederlander in de wedstrijd. Hij wilde zich plaatsen voor de Olympische Spelen in Rio de Janeiro door de limiet van 2:11.00 te slechten. Halverwege lag hij nog goed op schema, maar na 32 km moest hij opgeven, omdat zijn chronische kuitblessure te veel ging opspelen. Hij liet optekenen: "In het begin liep ik best relaxed. Maar iets over de helft begonnen mijn kuiten op te spelen. Dan merk je dat je niet meer bezig bent met het volgen van je groepje, maar meer met je kuiten. Ik heb nog geprobeerd om door te gaan. Maar ik had niet op een goede manier kunnen finishen vandaag." Snelste Nederlander werd uiteindelijk Jeroen van Damme, die fungeerde als tempomaker voor de uiteindelijke winnares, in 2:26.18 en een 59e plaats overall.
In totaal finishten er 30.327 lopers bij het evenement dat ook uit andere afstanden bestond dan de marathon:
Uitslagen
Mannen
Vrouwen
2016
Rotterdam
|
5435026
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Banana%20%28Conkarah%29
|
Banana (Conkarah)
|
Banana is een nummer uit 2019 van de Jamaicaanse artiesten Conkarah en Shaggy. In 2020 werd een door DJ File gemaakte van het nummer uitgebracht, waarmee een grote zomerhit werd gescoord.
"Banana" is een bewerking van het Jamaicaanse lied Day-O (Banana Boat), een welbekend lied op Jamaica van Harry Belafonte. Het lied is een werkliedje uit het begin van de 20e eeuw ontstond toen de bananenhandel op Jamaica op gang kwam. Het werd oorspronkelijk gezongen door arbeiders die bananen op schepen laadden bij de dokken. Conkarah en Shaggy hebben echter een hele andere, veel dubbelzinnigere betekenis aan de tekst gegeven. Zij zingen namelijk dat meisjes gek zijn op hun 'banaan', waarmee ze niet de vrucht bedoelen.
De originele versie van "Banana" was nergens succesvol. De DJ FLe - Minisiren Remix werd in 2020 populair doordat het een rage werd op de app TikTok. Het nummer werd vooral in Nederland, België en Frankrijk een grote zomerhit. In de Nederlandse Top 40 haalde het de nummer 1-positie, en in de Vlaamse Ultratop 50 haalde het de 7e positie.
Single uit 2020
Nummer van Shaggy
|
758461
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Henri%20Ritzen%20%28ontwerper%29
|
Henri Ritzen (ontwerper)
|
Henri Ritzen (Schinnen, 25 juli 1962) is een Nederlands grafisch ontwerper, die tot 2005 mededirecteur van grafisch ontwerpbureau Studio Dumbar in Rotterdam was. Thans mede-eigenaar Ritzen-Design-Consult.
Ritzen was mede in die hoedanigheid verantwoordelijk voor het ontwerpen van enkele postzegelseries voor TNT Post, de visuele identiteiten voor belangrijke semioverheidsorganisaties, zoals de Deense posterijen, het CDA, het Nederlands EU-voorzitterschap 2004 en bedrijven zoals KPN, TPG Post, Vescom en Randstad.
Ritzen is , samen met ontwerper Marga Kanters, eigenaar van ontwerpbureau Ritzen-Design-Consult in Spaubeek. Het bureau ontwierp de huisstijlen voor o.a. Gemeente Rotterdam; Wageningen University & Research; Het Oogziekenhuis Rotterdam; Internationaal Vocalisten Concours, en is verantwoordelijk voor diverse bewegwijzeringsontwerpen in samenwerking met internationale architecten. Henri Ritzen werkt als adviseur, consultant en coach voor de directie van creatieve bedrijven.
Henri Ritzen is de kleinzoon van de bekende Limburgse schilder Henri Ritzen.
Externe link
ritzen-design-consult.nl, website
Nederlands grafisch ontwerper
|
4770136
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Karl%20Popperbrug
|
Karl Popperbrug
|
De Karl Popperbrug (brugnummer 305) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West.
De betonnen brug verzorgt de verbinding tussen is het Koningin Wilhelminaplein en het zuidelijk deel van de Delflandlaan. Ze overspant de Slotervaart. De brug is een los onderdeel van de schutsluis Westlandgrachtschutsluis. De brug werd aangelegd bij de stadsuitbreiding begin jaren zestig, de bouwtekeningen dateren uit 1959. De brug is ontworpen in de stijl nieuwe bouwen door Dick Slebos van Publieke Werken en werd in juli 1963 opgeleverd. Op de brugvleugels zijn aan de zijde van de Slotervaart terrassen gebouwd. Bij de brug en de sluis zijn kops geplaatste bakstenen toegepast, waarbij de bakstenen de verhouding 2 (lengte) x 1 (breedte) x 1 (hoogte) hebben; een gelijkenis met brug 773 verder naar het westen over de Slotervaart gelegen. Dicht bij de brug staan huisjes; het zijn voormalige sluiswachterhuisjes van de schutsluis en onderdeel van het Gemaal Delflandlaan. De brug heeft geen brugwachtershuisjes nodig; ze is “vast”.
De brug is sinds 2008 gemeentelijke monument.
In 2016 werd naar aanleiding van een oproep van de gemeente Amsterdam de brug vernoemd naar filosoof Karl Popper.
Brug in Amsterdam Nieuw-West
Gemeentelijk monument in Amsterdam
|
1438317
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Koninklijke%20Fanfare%20%22St.%20Caecilia%22%2C%20Leest
|
Koninklijke Fanfare "St. Caecilia", Leest
|
De Koninklijke Fanfare "St. Caecilia", Leest is een fanfareorkest uit Leest (Mechelen), nu deelgemeente van de stad Mechelen, dat opgericht werd op 26 augustus 1899.
Geschiedenis
Al in 1898 werd er een fanfare "Arbeid Adelt" te Leest opgericht, maar op 26 augustus 1899 zag nog een andere fanfare het levenslicht. De tweede fanfare kreeg de naam Fanfare "Sint-Cecilia". Als eerste dirigent werd Louis Verbeeck aangesteld. Deze werd opgevolgd door zijn zoon, Ferdinand Verbeeck. En Ferdinand Verbeeck was de vader van de Belgische componist en dirigent Frans Ludo Verbeeck, ook bekend onder zijn pseudoniem Randy Beck.
Onder leiding van Ferdinand Verbeeck werd er aan heel wat wedstrijden deelgenomen en werden vele medailles behaald. De volgende dirigent was vanaf 1938 Rik De Bruyn en onder zijn leiding kende het korps na de Tweede Wereldoorlog een eerste periode van grote muzikale bloei: ruim twintig eerste prijzen werden behaald op muziekwedstrijden, waarvan de meeste met lof van de jury. De fanfare "St. Caecilia" Leest kreeg meer en meer bekendheid, ook ver buiten de eigen omgeving.
In 1951 werd aan de vereniging het predicaat Koninklijk verleend. Tijdens de Wereldtentoonstelling van 1958 te Brussel concerteerde het orkest in het Heizelcomplex.
Van maart 1965 tot 1973 werd Theo Fierens dirigent van het fanfareorkest. Die werd in 1973 opgevolgd door Frans Dierickx, toen dirigent en solotrombonist bij het Nationaal Orkest van België. Dierickx vervulde deze functie tot december 1975. Daarna kwam Rik De Bruyn terug als dirigent tot september 1976.
Provinciaal en wereldkampioen
In 1976 werd Jean-Pierre Leveugle als dirigent aangetrokken. In 1976 werd de fanfare provinciaal kampioen in de derde afdeling en in 1977 provinciaal kampioen in de tweede afdeling. Onder zijn leiding werd de fanfare tweemaal wereldkampioen, op het 8e en 9e Wereld Muziek Concours te Kerkrade in respectievelijk 1978 en 1981. Niet alleen de jury was onder de indruk van de prestatie, ook de Nederlandse pers had veel lof.
Jean-Pierre Leveugle werd als dirigent van de fanfare opgevolgd door Frans Violet. Met deze dirigent nam de fanfare in 1993 deel aan het 12e Wereld Muziek Concours te Kerkrade, waar het 299 punten behaalde, goed voor een 1e prijs en vice-wereldkampioen in de 2e afdeling van de sectie fanfare. Frans Violet werd opgevolgd door de tegenwoordige dirigent Johan De Win. In 2003 herhaalde men het provinciale kampioenschap en werd vice-Belgisch kampioen in de ere-afdeling.
Tegenwoordig
De vereniging beschikt naast het fanfareorkest over een drumband, opgericht in 1975 op initiatief van Jean-Pierre Leveugle en over een jeugdfanfare.
Dirigenten
1899-???? Louis Verbeeck
????-1938 Ferdinand Verbeeck
1938-1965 Rik De Bruyn
1963-1973 Theo Fierens
1973-1975 Frans Dierickx
1976-1976 Rik De Bruyn
1976-???? Jean-Pierre Leveugle
????-1994 Frans Violet
1994-2010 Johan De Win
2010- Walter Van de Venne
Referenties
Externe link
Officiële internetpagina
|
1333186
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Advanced%20Combat%20Optical%20Gunsight
|
Advanced Combat Optical Gunsight
|
De Advanced Combat Optical Gunsight, kortweg ACOG is een door Trijicon gefabriceerd telescopisch vizier voor vuurwapens, in het bijzonder karabijnen en aanvalsgeweren zoals de M16-serie.
In tegenstelling tot scherpschuttersgeweren, die meestal speciale vizieren hebben die factor 10 of meer vergroten, is de ACOG een middelangeafstandsvizier verkrijgbaar in varianten die van 1,5 tot 6 keer vergroten. Ook beschikken de meeste modellen van de ACOG over een functie voor het compenseren van kogelval; dit wordt ook wel MilDot genoemd. De ACOG verzamelt licht via glasvezel. Voor nachtzicht gebruikt de ACOG Tritium in plaats van batterijen.
Gebruik
De ACOG TA01NSN is een onderdeel van de Special Operations Peculiar Modification (kortweg SOPMOD) kit, bedoeld om de opties voor het M4 karabijn in het Amerikaanse leger uit te bereiden. De variant in gebruik bij de SOPMOD gebruikt een 4x vergroting en gecompenseerd kan worden. De TA31RCO-A4 wordt gebruikt op het M16A4 aanvalsgeweer, de TA31RCO-M4 voor het M4 karabijn.
Flexibiliteit
De standaard TA01 is ontwikkeld voor gebruik met de M16-serie. Voor MIL-STD-1913 (beter bekend onder de naam Picatinny rail) compatibele houders (NAVO STANAG 2324.) is er een adapter van het Amerikaanse bedrijf ARMS.
Trijicon levert bijkomende montagemogelijkheden voor o.a. Beretta 70/90 serie, SIG-Sauer 550, en Steyr-Mannlicher Steyr AUG.
Externe links
Productpagina van de AGOC op Trijicons website.
Vuurwapentechniek
Optisch instrument
|
1875775
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dichloortetrafluorethaan
|
Dichloortetrafluorethaan
|
Dichloortetrafluorethaan, ook bekend onder de naam Freon 114, is een gehalogeneerde organische verbinding, met als brutoformule C2Cl2F4. Het is een kleurloos en reuk- of geurloos gas, dat zeer slecht oplosbaar is in water. De hier beschreven verbinding, volgens de IUPAC netter aangeduid met 1,2-dichloor-1,1,2,2-tetrafluorethaan, heeft ook een isomeer: beide chlooratomen bevinden zich aan hetzelfde koolstofatoom: 1,1-dichloor-1,2,2,2-tetrafluorethaan.
Koelmiddel
Dichloortetrafluorethaan is een cfk dat gebruikt werd als koelmiddel. Sedert 1 januari 1996 is het door het Montréal-protocol verboden om nog in die context te gebruiken. Naast een schadelijke stof voor de ozonlaag is het ook een sterk broeikasgas (GWP-waarde van 10.000).
Toxicologie en veiligheid
Bij contact met een heet oppervlak of met een vlam ontleedt deze stof onder vorming van giftige dampen, waaronder waterstofchloride en waterstoffluoride (in aanwezigheid van water).
Snelle verdamping van de vloeistof kan bevriezing veroorzaken. Dichloortetrafluorethaan kan effecten hebben op het hart en de bloedvaten, met als gevolg hartritmestoornissen.
Externe links
MSDS van dichloortetrafluorethaan
Fluoralkaan
Chlooralkaan
Koudemiddel
|
3955988
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Vreelandseweg
|
Vreelandseweg
|
De Vreelandseweg is een straat in de Nederlandse plaats/gemeente Hilversum alsook in de gemeente Wijdemeren. De Vreelandseweg loopt vanaf de Geert van Mesdagweg en de Gijsbrecht van Amstelstraat tot de Gabriëlweg en de Provinciale weg N201 waar hij in overgaat. Parallel aan deze straat ligt het Hilversums Kanaal (gegraven in 1937). Zijstraten van de Vreelandseweg zijn de Zuiderloswal, de Diependaalselaan, 's Gravelandsevaartweg, Zuidereinde, Kortenhoefsedijk en de Moleneind. De straat is vernoemd naar de dorp Vreeland in de gemeente Stichtse Vecht waar deze weg naartoe leidt. De Vreelandseweg is ongeveer 8,5 kilometer lang. Aan deze straat bevinden zich een aantal rijksmonumenten.
Geschiedenis
Aan de Vreelandseweg hoek Gijsbrecht van Amstelstraat bevindt zich onder andere een Joodse begraafplaats. Deze begraafplaats bevond zich eerst aan de Gooise Vaart, maar in 1937 werd die geruimd. Op deze begraafplaats bevindt zich ook een Joods monument. Aan de kant van de Diependaalseweg en de Vreelandseweg bevindt zich de 4e haven met daaraan een paviljoen plus botenhuis, dienstwoning met terras van de hand van Willem Marinus Dudok, allen rijksmonument.
Fotogalerij
Straat in Hilversum
|
2087346
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pielinen
|
Pielinen
|
Pielinen is het op drie na grootste meer in de Finse provincie Noord-Karelië. Het heeft een stroomgebied van 12.823 km² dat doorloopt tot in Rusland.
Het meer is 120 kilometer lang en de grootste breedte bedraagt 40 kilometer. De maximum diepte is 60 m. Er liggen verschillende eilanden in het meer; de grootste zijn Paalasmaa (27.2 km²), Kynsisaari (13.7 km²) en Porosaari (10.4 km²). Via de rivier Pielis watert het meer af in het Saimaameer.
Het meer ontstond tijdens de postglaciale opheffing toen het omringende land werd opgetild. Zoals de meeste Finse meren is het water erg donker door de aanwezigheid van veel aangevoerd organisch materiaal. Het grootste deel van het meer is mesotroof, hoewel er enkele eutrofe zones zijn.
Aan de westelijke oever ligt het Nationaal park Koli. Tevens liggen de dorpskernen van Lieksa en Nurmes aan het meer.
In de winter loopt er een 7 kilometer lange ijsweg tussen Koli en Vuonislahti die de afstand tussen de dorpen met 60 kilometer inkort.
Meer in Finland
|
1627363
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nieuwe%20Abeele
|
Nieuwe Abeele
|
Nieuw Abeele is een buurtschap in de gemeente Middelburg in de Nederlandse provincie Zeeland. De buurtschap ligt aan de Abeelseweg en de Nieuwe Vlissingseweg.
Voor 1870 was Nieuw Abeele een onderdeel van Groot-Abeele maar door de aanleg van het Kanaal door Walcheren (1870-1873) en de aanleg van de Nieuwe Vlissingseweg (1874) werd het een afzonderlijke kern. Vanaf 1966 behoort het gehucht tot de gemeente Middelburg. Daarvoor lag het in de gemeente Oost- en West-Souburg. Er waren al plannen om het 1941, samen met het noordoostelijke deel van Koudekerke toe te voegen aan Middelburg. Pas in 1966 kwam Nieuw Abeele in Middelburg te liggen. De borden van Nieuw Abeele werden vervangen door die van Middelburg, waardoor het gehucht als een bedreigde plaats kan worden gezien. Zeker aangezien er sindsdien, in tegenstelling tot Oudedorp of Schellach geen historische borden zijn geplaatst, zodat de naam vrijwel nergens meer wordt vermeld. Het wordt desondanks nog als plaats beschouwd, omdat het nog niet is opgeslokt door de stad.
|
1944866
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Handjesgras
|
Handjesgras
|
Handjesgras of Bermudagras (Cynodon dactylon) is een sterk zodevormende, overblijvende plant uit de grassenfamilie (Poaceae) met een sterke zouttolerantie. De soort kwam oorspronkelijk in de tropen en subtropen voor, maar heeft zich van daaruit ook in Midden-Europa gevestigd. De bladeren sterven 's winters af.
Beschrijving
De grauwgroene plant wordt 10-40 cm hoog en heeft een tot een meter lang, vertakte rizoom. Bovengronds worden lange kruipende spruiten met veel knopen gevormd. Op de knopen worden wortelende stolonen gevormd. Op een knoop zitten meerdere knoppen waar weer nieuwe spruiten uit kunnen ontstaan. De stengel staat rechtop of aan het begin eerst liggend en daarna opstijgend. Op het bovenste, derde gedeelte van de stengel zitten slechts 1-2 knopen met lange internodiën. Aan de basis van de plant zitten veel gedrongen internodiën met veel knoppen, waardoor de bladschijven bossig bij elkaar staan.
De geribde bladscheden zijn kaal tot bovenop behaard. Bij de overgang van de bladschede naar de bladschijf zitten 3-4 mm lange bosjes haren. Het tongetje bestaat uit 0,5 mm lange wimpers. De aan beide zijden ruwe bladschijf is 2-15 cm lang en 3-4 mm breed en aan de onderkant bezet met korte haartjes.
Handjesgras bloeit van mei tot september. Aan de bloeistengel zitten bovenaan in een handvormige krans twee tot negen aren met aan één kant van de aarspil twee rijen aartjes. De aren zijn 2-6 cm lang en 1-2 mm breed. De bijna zittende, elkaar dakpansgewijs bedekkende, roodbruine aartjes zijn 2,4-3,2 mm lang en hebben een 1,5 mm lang steeltje. Het onderste kelkkafje is 1,8-2,2 mm lang en het bovenste 2,4-2,8 mm. Het onderste kroonkafje is 2-2,4 mm lang en heeft een gewimperde kiel. Het bovenste kroonkafje is ongeveer 2,2 mm lang. De ronde, vuilpurperen meeldraden zijn 1,5 mm lang.
De ronde graanvruchten ('zaden') zijn één mm groot. 1700 graankorrels wegen ongeveer 1 gram.
Handjesgras komt voor op droge, grazige dijkhellingen en op droge, grazige rivierduinen. In Nederland komt de soort voor langs het IJsselmeer en in het fluviatiel district.
Plantengemeenschap
Handjesgras is een kensoort voor het verbond van droge stroomdalgraslanden (Sedo-Cerastion), een zeer soortenrijke plantengemeenschap van droge graslanden op voedselarme zandgronden langs de grote rivieren.
Literatuur
Siegmund Seybold (Hrsg.): Schmeil-Fitschen interaktiv (cd-rom), Quelle & Meyer, Wiebelsheim 2001/2002,
Externe links
Determinatievideo 'handjesgras' van Flora van Nederland.nl
Grassenfamilie
|
4387262
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ferdinand%20Bolstraat%208
|
Ferdinand Bolstraat 8
|
Het pand Ferdinand Bolstraat 8 is een gebouw aan de Ferdinand Bolstraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het is het enige gemeentemonument in die straat (nr. 8E buiten beschouwing gelaten).
Het is gebouwd naar een ontwerp van de Dienst der Publieke Werken in Amsterdam. Het huisvestte vanaf de oplevering de brandweerkazerne "F" en een politiebureau. Het was een kleine kazerne want een binnenplaats voor paarden of auto’s was er niet. Aan de hand van de bestektekening bleek dat er echter wel ruimte ingebouwd was voor een remise aan de voorzijde van het gebouw, daarboven was de rustgelegenheid van de brandweerlieden gelegen. Het politiebureau was gevestigd achter de remise.
Het gebouw in neogotische stijl is ingeklemd tussen een andere gemeentelijk monument, Eerste Jacob van Campenstraat 59 (dat ooit begon als huisvesting van een jongensschool) en een aantal verzakte tegen elkaar leunende panden (een situatie die al zo was voordat met de bouw van de Noord-Zuidlijn was begonnen). Ferdinand Bolstraat 8 heeft jarenlang uitgekeken op een blinde muur van de brouwerij van Heineken. Dat gedeelte werd gesloopt en vervangen door nieuwbouw, de muur is echter ook daar grotendeels “blind”.
Brandweer (binnen 10 jaar) en politie (1913) zochten hun heil al snel elders, de voorgevel werd aangepast. De brandweer vertrok naar Albert Cuypstraat 88 en later naar Honthorststraat 25-27. De politie naar de Stadhouderskade. Sinds de jaren zestig van de 20e eeuw is er in Ferdinand Bolstraat 8 een winkel in bladmuziek en muziekboeken gevestigd. Voor de deuren stopt tram 24. (tot 2003 ook de in 2013 opgeheven tram 25 en tot 2018 de opgeheven tram 16)
)
Bouwwerk in Amsterdam-Zuid
Gemeentelijk monument in Amsterdam
|
4064127
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Okkie%20Huijsdens
|
Okkie Huijsdens
|
Johannes Josephus (Okkie) Huijsdens (Rotterdam, 5 november 1947 - aldaar, 6 september 2014) was een Nederlands musicus, producer en componist.
In de jaren 60 speelde Huijsdens in een verscheidenheid aan bandjes, waaronder het in 1969 opgerichte Flashback. In 1971 trad hij toe tot de Rotterdamse formatie Himalaya, waartoe ook de zangeres Patricia Paay behoorde. Na een jaar ging deze samenwerking op in de band Heart, die één bescheiden hitje scoorde. Na het vertrek van Paay in 1975 gingen de overgebleven leden door onder de naam Limousine, terwijl Huijsdens tot 1979 tevens deel uitmaakte van Xandra (band rondom Sandra Reemer) en Rainbow Train.
In dezelfde periode sprak en zong Huijsdens in verschillende jingles, waaronder een paar ter ondersteuning van de bedreigde piratenzender Radio Veronica. Daarna maakte hij nog meer jingles, niet alleen voor Veronica maar ook voor Radio Noordzee en de AVRO. In 1980 zong Huijsdens de rol van Paul McCartney in de Beatles-medley van het succesvolle Stars on 45. Met Pim Koopman vormde Huijsdens van 1983 tot 1985 de band The President, die twee LP's zou uitbrengen: By Appointment Of en Muscles.
In de rol van muziekproducent werkte Huijsdens onder meer voor Patricia Paay, Bodine, Het Goede Doel en Normaal. Verder legde hij zich toe op de geluidstechniek. Ook in die hoedanigheid was hij onder meer verbonden aan Normaal.
Nederlands musicus
Nederlands muziekproducent
|
643304
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gheorghe%20Cantacuzino
|
Gheorghe Cantacuzino
|
Prins Gheorghe Grigore Cantacuzino (Boekarest, 22 september 1837 - Boekarest, 23 maart 1913), was een Roemeens edelman en politicus.
Prins Gheorghe Cantacuzino stamde af van vojvoden van Walachije. Naar men zegt stamde hij ook af van de Byzantijnse keizer Johannes VI Cantacuzenus, ofschoon deze link met deze keizer nooit is bewezen. Gheorghe's vader was prins Grigore Cantacuzino (1800-1849).
Gheorghe Cantacuzino steunde vorst Alexandru Ioan Cuza tijdens diens onderneming om Moldavië en Walachije te verenigen tot één vorstendom Roemenië. In 1866 werd hij in de grondwetgevende vergadering van het nieuwe vorstendom gekozen en was medeauteur van de grondwet. Later was hij lid van het lagerhuis en daarna van de senaat. Van 1869 tot 1870 was hij burgemeester van Boekarest en was minister van Justitie (24 januari - 27 januari 1870) en van Openbare Werken (16 december 1873 - 7 januari 1875).
Hij behoorde tot de Constitutionele Partij en in april 1907 werkte hij mee bij de totstandkoming van de Conservatieve Partij (PC).
Gheorghe Cantacuzino was premier van 23 april 1899 tot 7 juli 1900 en van 4 januari 1906 tot 24 maart 1907. Tijdens zijn tweede ambtstermijn als premier was hij tevens minister van Binnenlandse Zaken.
Gheorghe Cantacuzino liet het Cantacuzino Paleis in Boekarest (thans het George Enescu Museum) en het Cantacuzino kasteel in Bușteni bouwen.
Als vrijmetselaar behoorde hij tot de werkplaats Sages d'Heliopolis.
|
1024149
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Praag%206
|
Praag 6
|
Praag 6 is een gemeentelijk district van de Tsjechische hoofdstad Praag. Het is het hoofddistrict van het gelijknamige administratieve district. Tot het administratieve district behoren ook de gemeentelijke districten Praag-Lysolaje, Praag-Nebušice, Praag-Přední Kopanina en Praag-Suchdol. Tot het gemeentelijk district Praag 6 behoren de wijken Dejvice, Liboc, Ruzyně, Střešovice, Veleslavín en Vokovice en delen van de wijken Břevnov, Bubeneč, Hradčany en Sedlec. Het gemeentelijk district Praag 6 heeft 99.481 inwoners (2006), het administratieve district met dezelfde naam heeft 109.378 inwoners (2005). Dit artikel gaat verder over het gemeentelijke district.
Aangrenzende districten en gemeenten
In het noorden grenst het Praag 6 aan de andere vier gemeentelijke districten uit het administratieve district. Ten oosten van Praag 6 liggen de districten Praag 7, Praag 1 en Praag-Troja en aan de zuidkant liggen Praag 17-Řepy en Praag 5. Ten westen van het district, buiten de gemeentegrenzen van Praag, liggen de gemeenten Hostivice, Dobrovíz en Kněževes, allen onderdeel van de okres Praha-západ.
Bezienswaardigheden
Binnen het district Praag 6 liggen een aantal bezienswaardigheden. Een daarvan is het Klooster Břevnov. Dit klooster werd in het jaar 933 gesticht door Boleslav II van Bohemen en Adalbert van Praag. De gebouwen die er nu staan zijn 18e-eeuws en in barokstijl. Binnen de districtsgrenzen staat ook het Strahovstadion, het grootste stadion ter wereld. Verreweg de bekendste locatie in Praag 6 is het vliegveld Ruzyně. Dit is de internationale luchthaven van Praag met jaarlijks (2006) 11,6 miljoen passagiers. Het vliegveld ligt in het uiterste westen van het district.
District van Praag
|
3641807
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Won%20Limtempel
|
Won Limtempel
|
Won Limtempel of Won Lim Temple is een van de oudste daoïstische tempels van de Verenigde Staten. Het werd gebouwd door de Chinese goudzoekers in de streek. De tempel is in 1874 gebouwd en ligt in Weaverville (Californië). Tegenwoordig heeft het gebouw nog steeds een religieuze functie. In 1956 kwam de tempel in het beheer van California State Park System. In het gebouw zijn ook oude foto's en werktuigen van de goudzoekers te zien.
Het hoofdaltaar is gewijd aan de goden Guangong (Kuan Kung) en Beidi (Bok Aie). Totaal heeft de tempel twaalf beelden van goden en godinnen. Om deze houten tempel staan bomen. Niet ver van de tempel was de Chinatown van Weaverville. Tegenwoordig zijn daarvan nog drie vervallen Chinese huizen te zien. De oorspronkelijke tempel werd in 1852 of 1853 gebouwd, maar werd verwoest door een grote brand. Het huidige tempelgebouw stamt van 1874. Naast de Won Limtempel was er nog een andere daoïstische tempel in Weaverville. In Trinity County (Californië), waar Weaverville ligt, waren er totaal drie tempels van Chinese migranten.
Op de duilian die ingekerfd is in houten planken zijn de jaartallen in tianyun te vinden. Sinds de Qing-dynastie waren dat soort jaartallen verboden door de Mantsjoe keizer. Degenen die dit toch gebruikten waren meestal lid van de Chinese triade Tiandihui die zich onder andere bezighielden met het omverwerpen van de Mantsjoe monarchie. Triades en het gebruik van tianyun werden door de keizerlijke overheid streng vervolgd. Dat de tempel op een afgelegen plaats lag zou kunnen hebben bijgedragen dat men durfde om tianyun te gebruiken. Spionnen van Mantsjoes waren vrijwel alleen in grote steden te vinden.
Taoïstische tempel in de Verenigde Staten
Religieus gebouw in Californië
Trinity County (Californië)
|
5439084
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Titus%20Brandsmabrug
|
Titus Brandsmabrug
|
De Titus Brandsmabrug (brug 792) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West.
De verkeersbrug is gelegen in de wijk De Aker in de Middelveldsche Akerpolder. De brug uit circa 1990 vormt de verbinding tussen de Geertruida van Lierstraat en Nisserstraat en voert daarbij over de Ernst Cahnsingel. Ze is geconstrueerd van beton en ingeklemd tussen betonnen pylonen. De vorm van de pylonen is doorgevoerd in de roestvast stalen brugleuningen. De brug maakt deel uit van een serie soortgelijke bruggen ontworpen door N. Wijnmaalen, werkend voor de Dienst der Publieke Werken/Openbare Werken.
De brug, opgenomen in de Basisregistratie Adressen en Gebouwen, ging vanaf haar oplevering naamloos door het leven als brug 792, maar had in 2007 al haar naam; een vernoeming naar de verzetsstrijder en heilig verklaarde Titus Brandsma. In de buurt zijn straten etc. vernoemd naar mensen die zich tegen dictaturen verzetten. De Geertruida van Lierstraat is vernoemd naar Geertruida van Lier; de Ernst Cahnsingel is vernoemd naar Ernst Cahn. De Nisserstraat is gelegen in de Meerwijk en verwijst naar het Noorse meer Nisser.
Brug in Amsterdam Nieuw-West
|
46573
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Yvette%20Nagel
|
Yvette Nagel
|
Yvette Nagel (Hilversum, 21 juli 1964) is een Nederlands schaakster. Ze is een FIDE meester bij de vrouwen (WFM). In 1988 behaalde ze haar master in de communicatiewetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam en in 2010 een master in bestuurskunde, besturen van veiligheid aan de Vrije Universiteit van Amsterdam.
Yvette is getrouwd met grootmeester Yasser Seirawan en ze is de dochter van de bekende politicus Jan Nagel die het Nederlands kampioenschap schaken 2006 naar Hilversum gehaald heeft.
In 1981 was Yvette kampioen van Nederland bij de meisjes en in 1983 vertegenwoordigde ze Nederland bij het wereldkampioenschap in Mexico. Yvette was jarenlang actief als schaakjournaliste met onder andere (live) reportages voor NOS Langs de Lijn, 't Hek van de Dam en het radiojournaal vanuit diverse lokaties over de wereld. Ook versloeg ze het vierde "Broekhuis NK 2000 toernooi" waarin voor het eerst een schaakcomputer meespeelde. Ze was co-founder en bestuurslid van "America's Foundation for Chess" in Seattle. In 2001 stond ze aan het hoofd van het team dat enkele jaren het schaakkampioenschap van de Verenigde Staten in Seattle organiseerde. Ook was ze organisatorisch betrokken bij de summit match VS - China in Seattle in 2001 en de return match een jaar later in China. Daarnaast heeft ze voor de Koninklijke Nederlandse Schaakbond vele malen het NK schaken georganiseerd.
Op 12 maart 2005 werd in Alphen aan den Rijn het Nederlands kampioenschap snelschaak voor dames gespeeld dat met 7 uit 9 door Linda Jap Tjoen San gewonnen werd. Yvette werd met 6,5 uit 9 gedeeld tweede.
Na jarenlang gespeeld te hebben bij schaakvereniging Amsterdam West (voorheen Tal/DCG) speelt ze nu in haar woonplaats bij het Hilversums Schaakgenootschap (HSG).
Externe links
Referenties
Nagel,Yvette
|
4457546
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Batavierenstraat
|
Batavierenstraat
|
De Batavierenstraat is een straat in het centrum van Rotterdam, in de wijk het Oude Westen en gelegen tussen de West-Kruiskade en de Diergaardesingel. Het is de eerste rechter zijstraat van de West-Kruiskade vanaf het kruispunt Kruisplein-Diergaardesingel richting het westen en heeft van zuid naar noord eenrichtingsverkeer. De straat heeft vooral een woonbestemming en er bevindt zich een kantoorgebouw. Ten westen van de straat lag eertijds een slop, het Batavierenhofje.
Geschiedenis
De straat, aanvankelijk Batavierstraat genoemd, is vernoemd naar de in 1847 opgerichte Koninklijke Handboogschutterij 'De Batavieren te Paard'. Dit was een vereniging van Rotterdamse slepers wiens leden vele prijzen vergaarden bij nationale concoursen als ze zich in uniform en met banieren presenteerden bij parades en manifestaties. In de 19de eeuw werden veel goederen vervoerd door slepers, op sleeën of lange wagens met paarden ervoor. De schutterijvereniging genoot zo'n grote populariteit dat de straat er in 1865 naar werd vernoemd.
De straat begint op de plaats waar tot de Tweede Wereldoorlog de Rotterdamse Diergaarde was gelegen en werd sedert ca. 1865 bebouwd met etagewoningen van 4 tot 5 bouwlagen. Naast de woonfunctie kende de Batavierenstraat voor en vlak na de oorlog enige bedrijvigheid met winkels, kleine werkplaatsen en horeca. Kees van Dongen had er een atelier en op de hoek van de Diergaardesingel en de Batavierenstraat (Diergaardesingel 86), baatte Johnny Jordaan enige tijd een café uit.
Stadsvernieuwing
Hoewel het bombardement op Rotterdam de straat op een haar na miste, is de 19de-eeuwse bouwkundige eenheid door stadsvernieuwing geheel verloren gegaan. In 1973 bouwde de PTT hier een kantoorgebouw met postsorteercentrum, waarvoor het merendeel van de panden aan de westelijke kant en het Batavierenhofje werden gesloopt. Na het vertrek van de PTT kreeg dit gebouw de naam 'de Batavier’, huisvestte een educatief centrum en functioneerde daarna als kleinschalig bedrijfsverzamelgebouw voor maatschappelijke instellingen. Sinds het begin van 2018 is het gebouw in eigendom van stichting ‘De Verre Bergen’, die het ingrijpend renoveerde en verhuurt aan onder meer milieuorganisatie The Ocean Cleanup. Het kantoorpand ter rechterzijde ervan is verbouwd tot studentenwoningen. De bebouwing aan de oostelijke kant maakte eind jaren 1980 eeuw plaats voor een complex met 29 seniorenwoningen naar ontwerp van architect Herman van Olst (1945-1989). Op nummer 39 rest nog een klassiek appartementengebouw uit 1896, het enige dat herinnert aan het voormalige 19de-eeuwse karakter van de straat.
Afbeeldingen
Straat in Rotterdam Centrum
Chinatown
|
312304
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Minimaal%20opspannende%20boom
|
Minimaal opspannende boom
|
De minimaal opspannende boom van een verbonden, gewogen graaf is de verbonden subgraaf daarvan met het kleinste totale gewicht. Deze kleinste subgraaf is altijd een boom, dat wil zeggen een graaf zonder cycli.
Een algoritme om de minimaal opspannende boom te vinden is het algoritme van Prim:
kies een willekeurige knoop, de eerste bezochte knoop
kies de zijde met de laagste waarde verbonden met deze knoop
neem de knoop aan de andere zijde van de zijde op in de verzameling bezochte knopen
kies de zijde met de laagste waarde uit deze verzameling naar een knoop die nog niet is bezocht en voeg deze zijde aan de minimaal opspannende boom toe
neem de nieuwe bereikte knoop op in je verzameling
ga door tot alle knopen van de graaf bezocht zijn
Hier een ander algoritme voor is Kruskals algoritme, maar er zijn er meer.
Een gegeven graaf kan in het algemeen verschillende minimaal opspannende bomen hebben. Alleen wanneer alle zijden van de graaf een verschillend gewicht hebben is er een unieke, minimaal opspannende boom.
Stelling van Frieze
Alan Frieze bewees in 1985 dat de verwachte waarde van het gewicht van de minimaal opspannende boom van een volledige graaf met knopen, waarin het gewicht van elke zijde een onafhankelijk willekeurig gekozen getal uit het eenheidsinterval [0,1] is, volgens een uniforme verdeling, naar een constante waarde neigt wanneer het aantal knopen naar oneindig gaat. Deze constante is de waarde van de Riemann-zèta-functie van 3:
Dit is een opmerkelijk resultaat aangezien elke opspannende boom van zijden heeft en de verwachte waarde van een willekeurige opspannende boom in dit geval gelijk is aan , die naar oneindig gaat als het aantal knopen naar oneindig gaat.
Steinerboomprobleem
De doelstelling is bij het Steinerboomprobleem hetzelfde, maar in plaats van de gewichten die aan de zijden is toegekend gaat het hierbij om hun lengte en wordt er hierbij toegestaan dat bijkomende knopen en zijden aan de graaf worden toegevoegd om de totale lengte van de minimaal opspannende boom ervan nog te verkleinen.
Grafentheorie
|
1064942
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Proeffabriek
|
Proeffabriek
|
Een proeffabriek of pilot plant is een productie-installatie die qua schaalgrootte tussen een laboratoriumopstelling en een commercieel producerende fabriek in staat.
Nadat een proces of product op laboratoriumschaal is ontwikkeld en men het besluit heeft genomen om het ook op commerciële schaal toe te passen, zal meestal een tussenstap volgen waarbij men het uiteindelijke productieproces zo veel mogelijk toepast maar waarbij ook nog metingen en tests moeten worden uitgevoerd en verbeteringen moeten worden aangebracht om het proces verder te optimaliseren. Het proces is hierbij opgeschaald tot een niveau waarbij men beter voorspellingen kan doen omtrent de eigenschappen van het proces bij de uiteindelijk gewenste schaalgrootte. De stap van laboratoriumschaal naar een grote productie-eenheid is immers meestal te groot om zonder tussenstap te nemen.
Vaak worden in de proeffabriek ook verkoopbare producten vervaardigd, maar vanwege de beperkte schaal en de te verwachten extra kosten is winstgevendheid bij een proeffabriek niet het voor de hand liggende primaire doel. Wel kunnen in een proeffabriek de mensen worden opgeleid die de productie zullen gaan begeleiden in de toekomstige fabriek.
Chemische industrie
|
1656743
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dubois%20%28planeto%C3%AFde%29
|
Dubois (planetoïde)
|
(206241) Dubois is een planetoïde, in juni 2009 vernoemd naar de Nederlandse arts, paleontoloog en paleoantropoloog Eugène Dubois (1858-1940).
Dubois was de internationale grondlegger van de paleoantropologie als vakgebied en ontdekte in 1891 op Java de eerste fossielen van de menselijke voorouder Homo erectus.
De planetoïde werd ontdekt door de Nederlandse amateur-planetoïdenjager en beroeps-archeoloog Marco Langbroek op archiefopnamen van het NEAT project genomen in november 2002 met de 1.2 meter Schmidt telescoop op Mt. Palomar in de VS. Ze is naar schatting ongeveer 2,4 km groot. De baan van planetoïde Dubois ligt in de planetoïdengordel tussen de banen van Mars en Jupiter. Voordat ze het definitieve nummer (206241) en de naam Dubois kreeg, was ze bekend onder de voorlopige aanduiding 2002 WM28.
Kenmerken
Epoch 2455000.5 (2009-06-18):
a = 3,1217549 AE (halve lange as) = 467,008 miljoen km
q = 2,6246058 AE (perihelium afstand)
e = 0,1592531 (excentriciteit)
i = 5,51571° (inclinatie)
W = 135,79277° (klimmende knoop)
w = 305,15112° (argument van perihelium)
M = 58,51802° (middelbare anomalie)
T = 25,521 juli 2008 (laatste perihelium-passage)
H = 15,8 (absolute helderheid)
De omlooptijd rond de zon is 5,52 jaar.
|
567490
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rick%20de%20Kikker%20%28televisieprogramma%29
|
Rick de Kikker (televisieprogramma)
|
Rick de Kikker is een Nederlandse televisieserie voor kleuters uit de jaren zestig, geproduceerd door Joop Geesink.
Geschiedenis
Rick de Kikker is een poppenserie die van 7 oktober 1967 tot 28 december 1968 werd uitgezonden door de TROS op de nieuwe tv-zender Nederland 2. De serie bestond uit 18 afleveringen. Voor de TROS, die net in het publieke omroepbestel was gekomen, was de serie een belangrijke publiekstrekker en zeer populair bij kleuters. De begintune werd gezongen door de Damrakkertjes. Frans van Dusschoten was de verteller. De teksten waren van Hans Andreus en Mies Bouhuys. De muziek was van Gerard Christenhuis en Harry Hamilton. De regisseur was Manus van de Kamp. Er werden 26 afleveringen gemaakt, Daarvan zijn er 18 uitgezonden.
Al direct in 1967 verschenen er Rick de Kikker puzzels, sleutelhangers, stripverhalen en ansichtkaarten, platte plastic poppetjes op een voetstuk, en Rick verscheen op kapstokken, kaarsen, onderzetters, blikken, gordijnstof en serviesgoed. Bij Remia Margarine verscheen in 1969 een vinyl single met het Rick de Kikker-lied gezongen door de Damrakkertjes.
Producent Geesink gebruikte de ervaring die met deze serie werd opgedaan voor zijn bekendste creatie: Loeki de Leeuw (1972).
Rick de Kikker is sinds de jaren negentig tevens de naam geworden van de kikkermascotte van attractiepark Duinrell in Wassenaar.
Discografie
Singles
Een liedje en een verhaaltje over Rick de Kikker "Rick de Kikker" Damrakkertjes, "De Beatles in kikkerland" Frans van Dusschoten - Philips 333 995 JF
Een Rick de Kikker grammofoonplaat voor : "Rick de Kikker" Damrakkertjes, "De voetbalwedstrijd" Frans van Dusschoten - Remia 113 454 F (1969)
Rick de Kikker / Narretje Notedop - Kinderkoor Jacob Hamel CNR SN 184
Nederlands kinderprogramma op televisie
Televisieprogramma van de TROS
Poppenspel
Fictieve amfibie
|
5104497
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Klepveer
|
Klepveer
|
Een klepveer is een veer die wordt gebruikt om een klep van een verbrandingsmotor te sluiten.
Kleppen worden toegepast in verbrandingsmotoren, meestal viertaktmotoren, maar bijvoorbeeld ook in tweetaktdieselmotoren.
De kleppen worden in het algemeen geopend door een nokkenas, al dan niet via een stangenstelsel (de stoterstang en de tuimelaar). De nokkenas zorgt ervoor dat de klep op exact het juiste moment wordt geopend en bepaalt ook de openingsduur van de klep (de kleptiming). Het sluiten gebeurt in zeldzame gevallen ook geforceerd, met een desmodromische klepbediening, maar dit is een tamelijk duur systeem.
Het tijdig sluiten van de klep is uitermate belangrijk: de inlaatklep moet snel sluiten om het weglekken van het juist binnengestroomde gas(mengsel) te voorkomen, de uitlaatklep moet snel sluiten om te voorkomen dat het nieuwe binnenstromende gas(mengsel) weglekt én om te zorgen dat de klep lang genoeg gesloten is om haar warmte af te geven aan de klepzitting.
Daarom is het nodig dat elke motor de juiste klepveren krijgt. Ze moeten sterk zijn maar niet te groot. Daarom worden soms dubbele klepveren toegepast: een dikke buitenveer en een dunne binnenveer met afwijkende of zelfs tegengestelde spoed of het toepassen van kegelvormige klepveren. Daarmee wordt ruimte in de cilinderkop bespaard. De klepveren zullen echter altijd het maximale toerental beperken. Bij 5.000 toeren per minuut moeten ze 2.500 keer per minuut sluiten, oftewel bijna 42 keer per seconde, maar bij een sportmotor zijn toerentallen van meer dan 13.000 tpm geen uitzondering. Dan moeten de kleppen bijna 220 keer per seconde worden geopend en gesloten. Wordt het toerental te hoog, dan sluiten de klepveren de kleppen niet snel genoeg waardoor de volgende slag van de nokkenas ze weer opent voor ze volledig gesloten zijn. Men spreekt dan van "zwevende kleppen". Een uitlaatklep maakt daardoor grote kans om te verbranden.
Daarvoor zijn een aantal oplossingen denkbaar. Het meest toegepaste middel is de toepassing van meer kleppen per cilinder. Daardoor zijn de kleppen veel kleiner en laten ze zich sneller sluiten. Dit wordt bijna altijd gecombineerd met de toepassing van een of twee bovenliggende nokkenas(sen), waardoor ook de vertragende massa van de tuimelaar wordt uitgesloten.
Een extreem duur middel is de toepassing van een pneumatisch mechanisme, dat onder meer in de Formule 1 wordt gebruikt.
Motortechniek
|
3839073
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/C%C3%B4dega%20do%20Larinho
|
Côdega do Larinho
|
De Côdega do Larinho is een uit het noordoosten van Portugal afkomstige witte druivensoort, waar fruitige wijnen van worden gemaakt.
Geschiedenis
Dit ras is ontstaan in de regio's Douro en Trás-os-Montes in het uiterste noordoosten van Portugal. Decennialang is aangenomen dat deze druif verwant zou zijn aan de Síria. Dit komt omdat de "Síria" in de Douro nog steeds "Côdega" wordt genoemd. In 2011 is via DNA-onderzoek komen vast te staan dat er geen enkele relatie tussen de twee rassen bestaat.
Kenmerken
Relatief sterke groeier die een hoge opbrengst garandeert. Grote trossen met grote druiven, die gevoelig zijn voor meeldauw. Het bijzondere is, dat de wijnstokken zeer geschikt zijn om op steile hellingen te worden aangeplant. Dat betekent dat dit ras goed bestand is tegen droge grond. Sterke aroma's van tropisch fruit. Wel heeft de druif een gebrek aan de benodigde frisheid, waardoor het veelal geblend wordt met soorten die deze eigenschap wel hebben, zoals de Rabigato, Arinto de Bucelas en de Gouveio.
Gebieden
Ruim 600 hectare wordt van deze soort aangeplant, voornamelijk in het noorden van Portugal.
Synoniemen
Côdega de Larinho
Druivenras
|
1922142
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bibliotheek%20%27Les%20Amis%20du%20Progr%C3%A8s%27%20Brugge
|
Bibliotheek 'Les Amis du Progrès' Brugge
|
Les Amis du Progrès was een volksbibliotheek in Brugge van 1866 tot 1888.
Geschiedenis
In 1864 werd een vereniging opgericht onder de naam 'Les Amis du Progrès - De Vrienden van den Vooruitgang' met als doel 'de morele en intellectuele emancipatie van de arbeidersklasse'. De oprichters waren jonge liberalen, voorzitter werd de jeneverstoker J. Van Mullem jr., secretaris Jules Colens en adjunct-secretaris advocaat Leon Fraeys. Waarschijnlijk lag de vereniging in het verlengde (of was het dezelfde) van 'Les Amis du Progrès' die in 1860 door de jonge atheneumleraar Ernest Discailles (1837-1914) was opgericht. Het ging om een naam die vaak gebruikt werd voor liberale verenigingen of vrijmetselaarsloges.
De aanvankelijke bedoeling was meetings en vergaderingen in te richten, maar vanaf 1866 kreeg de oprichting en uitbating van een bibliotheek de voorrang. Een eerste reglement werd al in 1865 opgesteld. Het eerste lokaal dat werd gehuurd was een kamer in de herberg 'Den Hollander' op het Huidenvettersplein. Het jaar daarop verleende het liberale stadsbestuur een toelage en bezorgde het een lokaal in het Bilkske. Bij de opening bezat de bibliotheek 1423 boeken, korte tijd later opgeklommen tot 1679 en in 1867 tot 2326.
De ontlening van boeken was kosteloos en gebeurde elke zondagvoormiddag. Vooral bescheiden inwoners maakten er gebruik van.
In 1870 verhuisde de bibliotheek met zijn 3200 boeken naar een stadseigendom op het Sint-Maartensplein. De verwachte toename van de ontleningen bleef uit en stilaan verminderde de werkijver in de vereniging. Toen in 1875 het liberale stadsbestuur werd vervangen door het katholieke, verdween de stadssteun en hield de vereniging nog met moeite stand. In 1886 begonnen besprekingen om zich te laten overnemen door het liberale Willemsfonds.
Van een echte overname is er geen spoor maar zeker is dat, ter gelegenheid van de verdwijning van 'Les Amis du Progrès', hun bibliotheek aan de Willemsfondsbibliotheek werd geschonken.
Tijdens de ganse tijd van haar bestaan was de bibliotheek voorwerp van hevige polemieken tussen katholieke en liberale mandatarissen en kranten, vooral naar aanleiding van toelagen die door de bibliotheek bij het stadsbestuur en provinciebestuur werden aangevraagd.
Literatuur
Jan VANDAMME, De bibliotheek van de 'Amis du Progrès' in Brugge, in: Album Antoon Viaene, Brugge, 1970.
Jan VANDAMME, Het bibliotheekwezen in Brugge voor 1920, Brugge, 1971.
Bruno LIESEN, Bibliothèques populaires et bibliothèques publiques en Belgique (1860-1914), Luik, 1990.
Bart D'HONDT, Geschiedenis van het Brugse Willemsfonds, 1872-2000, in: De Charme van de Rede. Huldeboek Albert Claes, Brugge/Gent, 2004.
Pol DELFOSSE (dir.), Dictionnaire de la laïcité, Uitg. Luc Pire, 2005.
|
1185800
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ferizaj%20%28gemeente%29
|
Ferizaj (gemeente)
|
Ferizaj (Servisch: Урошевац, Uroševac; Turks: Ferizovik) is een gemeente in Kosovo. De gemeente bestaat uit de stad Ferizaj/Uroševac en 45 dorpen. De oppervlakte van de gemeente bedraagt 345 km². Albanees en Servisch zijn de twee officiële talen in de gemeente. Het huidige bevolkingsaantal van de gemeente ligt tussen ergens rond de 140.000 à 170.000 inwoners. Volgens de OVSE is de meerderheid van de inwoners, ongeveer 160.000, van etnisch Albanese afkomst. Hiernaast wonen er een aantal minderheden binnen deze gemeente: Ashkali (3762), Roma (265), Egyptenaren (50), Gorani (230), Bosniakken (70), Serviërs (63) en Turken (40). In deze gemeente is de grootste Ashkali-gemeenschap van Kosovo woonachtig. De meeste Serviërs zijn returnees en wonen in de dorpen Bablak/Babljak, Srpski Babuš/Babushi Serb en Talinoc i Muhaxherëve/Muhadžer Talinovac. De Roma, Ashkali en Egyptenaren (RAE) leven voornamelijk in het dorp Dubravë/Dubrava en in de wijken Halit Ibishi/Halit Ibiši, Sallahanë/Salahane en Koçi Xoxe/Koče Zoze van de stad Ferizaj/Uroševac.
Ferizaj is ook de gastgemeente van Camp Bondsteel, de grootste Amerikaanse legerbasis in Kosovo. Deze basis ligt op ongeveer 7 kilometer afstand van de stad richting Gjilane tegenover het dorpje Mirosal.
Gemeente in Kosovo
|
229955
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Eelderwolde
|
Eelderwolde
|
Eelderwolde is een dorp in de gemeente Tynaarlo in de Nederlandse provincie Drenthe. Het grenst aan de grotere plaatsen Eelde-Paterswolde en Groningen. Tot de gemeentelijke herindeling lag een deel van het dorp in de voormalige gemeente Haren, sindsdien vormt dit onderdeel van de gemeente Groningen.
Eelderwolde is gelegen op de noordelijke uitloper van de Rug van Tynaarlo, in een laagveenlandschap ten zuiden van de stad Groningen. Langs vrijwel de gehele doorgaande weg in het dorp (Groningerweg) staat bebouwing. Het inwoneraantal van Eelderwolde was in 2016 2.365, waarvan circa 310 in het 'oude' dorp wonen en de rest van de inwoners in Ter Borch. Per was het inwonertal .
Ten oosten van Eelderwolde liggen de plassen Paterswoldsemeer, Hoornsemeer en de Hoornseplas waardoor er veel recreatiemogelijkheden zijn.
Geschiedenis
Rond 1850 was Eelderwolde een gehucht met maar zes huizen en boerderijen. Eelderwolde was toen verbonden met Groningen en Eelde via de Hooiweg, tegenwoordig Madijk. In 1870 werden de nieuwe Groningerweg en Veenweg geopend, waardoor Eelderwolde een wegdorp werd. Vanaf 1896 liep de paardentramlijn van Groningen naar Eelde door het dorp. In 1921 werden de paarden door Ford-motortractie vervangen, en in 1929 volgde de autobus. In 1938 hield deze tramwegmaatschappij op te bestaan.
In de zomer van 2005 is begonnen met de aanleg van de nieuwbouwwijk Ter Borch. De wijk zal uiteindelijk plaats bieden aan 1250 huizen en is onderverdeeld in de deelwijken Tuinwijk, Waterwijk, Rietwijk en Groene Lint. Begin 2007 zijn de eerste woningen van de deelwijk Tuinwijk opgeleverd. Momenteel is men bezig met de realisatie van Rietwijk en Waterwijk, door de nieuwe vaarverbinding en sluis is het voor de meeste bewoners van Waterwijk mogelijk met hun bootje naar het Paterswoldsemeer te varen.
De gemeente Groningen had plannen om het noordelijkste stukje grond van het dorp te kopen van de gemeente Tynaarlo om het gebied te kunnen ontwikkelen als bedrijventerrein, maar zag hier vanwege de economische crisis van af. In 2015 besloot de Gemeente Tynaarlo het stuk grond zelf te ontwikkelen onder de naam Businesspark Ter Borch. Er zijn inmiddels onder andere een Van der Valk hotel, een McDonald's en een crematorium, genaamd 'Ommeland en Stad', gebouwd.
Bekende inwoners
Ben van Voorn (1927-2004), kunstschilder en striptekenaar
Henk Nijdam (1935-2009), wielrenner (geboren in de buurtschap Halfweg, toentertijd behorende tot het Harense gedeelte van het dorp Eelderwolde)
Externe link
Eelderwolde
Geografie van Groningen (gemeente)
Plaats in Drenthe
|
116850
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Robert%20McHenry
|
Robert McHenry
|
Robert Dale McHenry (Saint Louis (Missouri), 30 april 1945) is een Amerikaanse redacteur van een groot aantal, voornamelijk biografische, werken. Daarnaast was hij tussen 1992 en 1997 vicepresident en hoofdredacteur van de Encyclopædia Britannica.
Kritiek op Wikipedia
In een artikel getiteld "The Faith-based Encyclopedia" ("De op vertrouwen berustende encyclopedie") nam McHenry stelling tegen de structuur van Wikipedia. McHenry bekritiseert het idee dat een Wikipedia-artikel in de loop van de tijd alsmaar beter zou worden als iedereen daaraan mag bijdragen. De kern van zijn betoog is dat juist omdat iedereen artikelen in Wikipedia kan bewerken, ongeacht hoe slecht ze misschien gekwalificeerd zijn, zelfs artikelen die min of meer goed geschreven waren in de loop der tijd steeds slechter zullen worden, omdat mensen die incompetent zijn of die het niet kan schelen wijzigingen zullen aanbrengen. McHenry verwacht, op statistische gronden, dat elk artikel in de loop van de tijd een regressie naar het gemiddelde niveau van de bewerkers zal ondergaan. Hij gebruikte het (Engelstalige) artikel over Alexander Hamilton, waarin een twijfelachtig jaartal vermeld stond, om zijn punt duidelijk te maken:
"Het artikel is wat men mag verwachten van een middelbare scholier, en het is misschien net een zesje waard. Toch is dit artikel meer dan 150 keer bewerkt. ... Sterker nog, de eerste versies van het artikel waren beter geschreven, met minder duistere passages en pedante samenvattingen. In tegenstelling tot wat men gelooft is het artikel in werkelijkheid de middelmatigheid in verbeterd."
Ook waarschuwt McHenry tegen het feit dat veel bewerkers anoniem zijn:
"Wie Wikipedia bezoekt om iets over een onderwerp te weten te komen, bevindt zich in een situatie die vergelijkbaar is met die van de bezoeker van een openbaar toilet. Het kan er duidelijk zichtbaar smerig zijn, zodat hij weet dat hij voorzichtigheid moet betrachten, of het kan er redelijk schoon uitzien, wat hem een vals gevoel van veiligheid geeft. Maar wat hij duidelijk niet weet is wie er voor hem gebruik heeft gemaakt van de faciliteit."
Externe links
Het slagveld van de waarheid, ingezonden stuk van de hand van Robert McHenry, waarin hij zijn standpunten toelicht, verscheen op 24 december 2004 in het NRC Handelsblad.
Wiki's waarheid, Tegenlicht, VPRO, met daarin onder meer een interview met McHenry.
Amerikaans encyclopedist
Critici van Wikipedia
|
1014159
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Howard%20Gordon
|
Howard Gordon
|
Howard Gordon (New York, 31 maart 1961) is een Amerikaanse scenarioschrijver en producent. Nadat Gordon afstudeerde aan Princeton in 1984 verhuisde hij naar Los Angeles met filmmaker Alex Gansa om daar een carrière na te streven als scenarioschrijver voor televisieprogramma's. Beiden braken door in de televisiewereld door afleveringen voor de televisieserie Spenser: For Hire te schrijven. Daarna schreven de twee diverse scripts voor het Emmy Award-winnende Beauty and the Beast, en nog later werden ze producenten van deze serie. In 1990 sloot het tweetal een tweejarig contract af met Witt-Thomas Productions, waarvoor ze diverse pilots zouden schrijven. Een van die pilots was voor de ABC-serie Country Estates, die aandacht trok van de bekende producent Chris Carter.
Na het schrijven van die pilot nodigde Carter Gordon en Gansa uit om producent te worden voor de televisieserie The X-Files. Gordon schreef twintig afleveringen van deze serie voordat hij The X-Files verliet om te gaan werken aan andere projecten. Nadat hij een van de schrijvers was van een aflevering van Buffy The Vampire Slayer bedacht hij zelf een nieuwe televisieserie, Strange World. De serie liep 13 afleveringen, maar na twee afleveringen verliet Gordon de serie alweer om voor de televisieserie Angel te gaan schrijven. Na twee jaar verliet hij ook die serie om de serie 24 te gaan schrijven en te produceren. Voor de eerste twee seizoenen schreef hij enkel verhaallijnen voor afzonderlijke afleveringen, voor het derde en vierde seizoen schreef hij langere verhaallijnen. In 2004 produceerde Gordon de kortlopende serie The Inside. Gordon was ook uitvoerend producent en showrunner van de televisieserie 24, die in 2010 haar laatste seizoen beleefde. Hij schreef regelmatig afzonderlijke afleveringen.
Gordon is ook bedenker van de televisieserie Homeland. Deze serie is in het najaar van 2011 van start gegaan op de Amerikaanse kabelzender Showtime.
Externe link
Gordon, Howard
Gordon, Howard
|
4809216
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Koninklijke%20kapel%20%28Brussel%29
|
Koninklijke kapel (Brussel)
|
De Koninklijke kapel (Frans: Musée Chapelle Royale) is een protestants kerkgebouw, gelegen aan Museumplein 2 te Brussel.
Geschiedenis
Deze kapel werd gebouwd in 1760, en heette toen Hofkapel. De kapel was verbonden aan het Paleis van Karel van Lotharingen. Architect was Jean Faulte. Het was aanvankelijk de private kapel van landvoogd Karel van Lotharingen. Zijn model was de kapel van het Kasteel van Versailles. Ook zijn er gelijkenissen met de hofkapel van Lunéville, in Lotharingen. De kapel werd gebouwd in Lodewijk XV-stijl en kent een dubbele zuilengalerij.
In 1804 werd de kerk door Napoleon Bonaparte toegewezen aan de protestanten. Na de Belgische afscheiding in 1830 kerkte ook de van huis uit protestantse koning Leopold I regelmatig in deze kapel (vandaar de naam Koninklijke Kapel). Met name de Franstalige protestanten kerken sindsdien in deze kapel. In 1842 bezocht Charlotte Brontë meermalen de kerkdienst. Tussen 1970 en 1987 werd de kapel gerestaureerd. Naast haar kerkelijke functie kent ze een culturele functie: er worden concerten gegeven.
Kerkgebouw in Brussel (stad)
Protestants kerkgebouw in België
|
3665806
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Schildwacht
|
Schildwacht
|
Een schildwacht (niet te verwarren met een portier) is oorspronkelijk de "wachter bij de schilden". Daarna een gewapende infanterist, die tot bewaking van een voorwerp of tot waarneming van een terreingedeelte werd opgesteld. Een schildwacht bij de cavalerie wordt vedette genoemd.
Geschiedenis
Er zitten nogal wat regels en voorschriften waaraan een schildwacht moet voldoen, die internationaal nogal kunnen verschillen. De aflossing van de wacht is tegenwoordig in veel landen een ceremoniële traditie of zelfs een toeristische attractie geworden.
Nederland
Voor Nederland golden onder andere de volgende regels. Bij elke toegang van een militaire plaats, zolang die geopend was, moest een schildwacht of een met portiersdienst belaste militair worden geplaatst. Als officieren passeerden moest hij twee passen rechts van zijn schilderhuis staan (dubbele schildwachten tussen de schilderhuizen) voor het brengen van een groet. Vedetten moesten hun paarden laten stilstaan. Hij mocht niet verder dan dertig passen van zijn schilderhuis staan en alleen bij zeer ongunstig weer mochten de schildwachten in het schilderhuis schuilen. Voor het brengen van eerbewijzen en bij het naderen van aflossing, patrouilles of verdachte personen moesten zij het schilderhuis tijdig verlaten. Een schildwacht mocht op zijn post niet zingen, fluiten, zitten, lezen of zonder noodzaak met iemand spreken. Een schildwacht die werd aangevallen, zou indien nodig, van zijn wapen gebruik moeten maken. Bij bedreiging moest hij op een besliste toon waarschuwen, dat hij (indien nodig) zijn wapen zou gaan gebruiken. Een wachtdienst duurde in de regel vierentwintig uur, aflossing vond plaats om de twee uren.
|
2807662
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Georges%20Philippar%20%28schip%2C%201932%29
|
Georges Philippar (schip, 1932)
|
De Georges Philippar was een Frans passagiersschip op de lijn Marseille - Yokohama.
De Georges Philippar verving de Paul Lacat, die uitbrandde in 1928. Ook tijdens het bouwen van de boot woedde een korte brand op 29 november 1930, drie weken voor de vooropgestelde tewaterlating. Na herstelling van de schade kon het schip met enige vertraging in januari 1932 in dienst worden genomen.
Op terugreis van Yokohama en twee tussenstops in Shanghai en Colombo had het schip 518 passagiers en 347 bemanningsleden aan boord. Gedurende de reis ging twee keer vals het brandalarm af in het ruim. Maar op 16 mei was er een brand in een hut. Kapitein Vlieg besloot op hoge snelheid richting de Golf van Aden te varen om daar te stranden maar het schip brandde te hevig. Men sloot de waterdichte deuren te snel en een 90-tal passagiers, waaronder journalist Albert Londres stierven door verstikking of verbranding. Na noodsignalen evacueerde men het schip op 3 schepen die ter hulp kwamen. 677 opvarenden werden gered.
Het schip bleef nog brandend ronddobberen tot 19 mei alvorens het zonk in de buurt van Kaap Guardafui.
Schip gebouwd in Frankrijk
Scheepsramp
Passagiersschip
Scheepswrak
Schip op naam
|
4951159
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ra%C3%BAl%20Ruid%C3%ADaz
|
Raúl Ruidíaz
|
Raúl Mario Ruidíaz Misitich (Lima, 25 juli 1990) is een Peruviaans voetballer die doorgaans als aanvaller speelt. Hij verruilde Monarcas Morelia in juli 2018 voor Seattle Sounders. Ruidíaz debuteerde in 2011 in het Peruviaans voetbalelftal.
Carrière
Ruidíaz doorliep vanaf zijn achtste de jeugdopleiding van Universitario. Dat verhuurde hem daarna aan U América voor hij op 4 oktober 2009 debuteerde in het eerste elftal, tijdens een met 2–1 gewonnen wedstrijd in de Primera División, thuis tegen Total Chalaco. Hij kreeg direct een basisplaats. Hij droeg dat seizoen drie doelpunten verdeeld over negen competitiewedstrijden bij aan het winnen van het landskampioenschap.
Ruidíaz speelde 66 wedstrijden in de Peruviaanse Primera División voor hij die in januari 2012 verruilde voor de Chileense. Daarin won hij met Universidad de Chile ook direct de Apertura van 2012. Hij droeg hieraan bij door in vijftien wedstrijden acht doelpunten te maken. Daarnaast was hij degene die de beslissende strafschop benutte in de finale van de play-offs, tegen O'Higgins.
Ruidíaz vertrok na een halfjaar in Chili naar Coritiba, op dat moment actief in de Série A. Hier kwam hij in negen maanden tot acht (gedeeltelijke) wedstrijden. De Braziliaanse club verhuurde hem daarop in 2013 negen maanden en geheel 2014 aan Universitario. Hij keerde in januari 2015 definitief terug naar Peru door Coritba transfervrij te verlaten voor Melgar. Ruim zes maanden later tekende hij opnieuw bij Universitario.
Clubstatistieken
Interlandcarrière
Ruidíaz debuteerde op 1 juni 2011 in het Peruviaans voetbalelftal. Dat speelde die dag een oefeninterland in en tegen Japan (0–0). Hij kwam in de 67e minuut in het veld als vervanger van Jefferson Farfán. Ruidíaz was met Peru actief op de Copa América 2011 en de Copa América Centenario. Zijn ploeggenoten en hij werden in 2011 derde. Op de Copa América Centenario was de kwartfinale het eindstation. Hij mocht twee keer invallen tijdens het WK 2018.
Erelijst
Peruviaans voetballer
|
1318324
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bundesplatz%20%28Bern%29
|
Bundesplatz (Bern)
|
De Bundesplatz is een plein in de Zwitserse bondsstad (de facto hoofdstad) Bern, waaraan het Bundeshaus gelegen is, het parlementsgebouw van Bern.
Er bevindt zich onder andere een installatie met 26 fonteinen, die de 26 kantons van Zwitserland voorstellen. Ook vindt hier op zaterdag de weekmarkt plaats.
Aan de zuidzijde staat het gebouw van de federale regering, waar onder meer het parlement is gehuisvest en aan de oostzijde het hoofdkantoor van de Zwitserse Nationale Bank. De westzijde biedt plaats aan het hoofdkantoor van de Berner Kantonalbank. Aan de noordzijde grenst het aan de Bärenplatz en andere bank- en bestuursgebouwen. Dichtbij zijn de Bundesgasse, de Kochergasse, de Amthausgasse en de Schauplatzgasse.
Geschiedenis
De Bundesplatz ontstond in 1902 gelijk met de bouw van het Parlementsgebouw. Voor de aanleg van het gebouw en het plein liet de architect Hans Wilhelm Auer een casino en huizen afbreken, die het vrije uitzicht op het Parlementsgebouw belemmerden.
Het plein was jarenlang in gebruik als parkeerplaats, hetgeen geen recht deed aan de originele bedoeling van het plein. In 1991 werd daarom een wedstrijd gehouden, waarbij het winnende project „Platz als Platz“ ('plein als plein') in de jaren 2003 en 2004 werd gerealiseerd. Het plein werd op 31 juli/1 augustus 2004 officieel in gebruik genomen.
In 2006 won het project „Platz als Platz“ de „Honor Award for Urban Design“-prijs van het Amerikaanse Institute of Architects.
Externe link
Bundesplatz
Bern (stad)
Straat in Zwitserland
|
5469399
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Volksbevrijdingsfront%20van%20Tigray
|
Volksbevrijdingsfront van Tigray
|
Het Volksbevrijdingsfront van Tigray (Engels: Tigray People's Liberation Front (TPLF); Tigrinya taal: ህዝባዊ ወያነ ሓርነት ትግራይ, ḥəzbawi wäyanä ḥarənnät təgray; ook bekend onder pejoratieve namen Woyane, Wayana; Amhaars: ወያነ) of Wayane (ወያኔ) in oudere teksten) is een politieke partij in Ethiopië, officieel opgericht op 18 februari 1975 in Dedebit, noordwestelijk Tigray. Het TPLF koos als strategie voor guerrilla-tactieken, omdat die volgens hen pasten bij een marxistische-leninistische politieke organisatie. In een tijdspanne van 16 jaar groeide de beweging van ongeveer een dozijn mannen tot de krachtigste gewapende bevrijdingsorganisatie in Ethiopië.
Het TPLF nam van 1989 tot 2018 de leiding van een coalitie van bewegingen die het Ethiopisch Volksrevolutionair Democratisch Front (EPRDF) werd genoemd. Met de hulp van zijn vroegere bondgenoot, het Eritrese Volksbevrijdingsfront (EPLP), wist het EPRDF de dictatuur van de Democratische Volksrepubliek Ethiopië (PDRE) omver te werpen. Op 28 mei 1991 werd een nieuwe regering gevormd die Ethiopië regeerde tot 2019, toen de partij weigerde op te gaan in de Welvaartspartij van de latere premier Abiy Ahmed.
Ethiopische politieke partij
Communistische partij
|
4393894
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/I%20fjol%20gj%C3%A6tt%E2%80%99e%20gjeitinn
|
I fjol gjætt’e gjeitinn
|
I fjol gjætt’e gjeitinn (Nederlands: "Vorig jaar hoedde ik de geiten") is een compositie van Johan Svendsen. Svendsen schreef een aantal variaties op het gelijknamige Noorse volksliedje. De strijkers zijn qua partijen als volgt verdeeld:
eerste violen
tweede violen
eerste altviolen
tweede altviolen
eerste celli
tweede celli
contrabas.
Het circa vijf minuten durende werkje werd voor het eerst gespeeld tijdens een concertavond gewijd aan de componist in Oslo. Van hem werden tevens de Feestpolonaise (opus 12), IJslandse melodieën, Zoraide (opus 11) en Kroningsmars gespeeld. Agathe Backer-Grøndahl, een van de bekendste Noorse pianistes destijds, voerde met het theaterorkest onder leiding van Svendsen het Pianconcert in a mineur van Robert Schumann uit.
Svendsen droeg I fjol gjætt’e gjeitinn op aan zijn vrouw Bergljot Svendsen. Zij werd in circa 1843 in New York geboren als Sarah Schmidt Levett, dochter van tandarts Morris Levett. Ze paste haar naam in Noorwegen aan, toen ze zich tot het christendom bekeerde. Die liefde hield stand tot 1901, toen er een echtscheiding volgde en ze totaal uit beeld verdween. Svendsen hertrouwde binnen een jaar.
Van het werk zijn in 2015 meerdere opnamen in omloop, hetgeen er op wijst, dat dit een van Svendsens populairste werkjes bleef.
Compositie voor strijkorkest
Compositie van Johan Svendsen
Compositie voltooid in 1874
|
26673
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rapidschaak
|
Rapidschaak
|
Het rapidschaak is een variant van schaken waarbij beide spelers tussen de 15 en 60 minuten bedenktijd hebben. Als met toegevoegde tijd per zet wordt gespeeld (zoals bij gebruik van de Fischer-klok) dan mag de toegekende tijd plus 60 maal de toegevoegde tijd minimaal 15 minuten en maximaal 60 minuten bedragen.
De spelers hoeven hun zetten niet te noteren.
Indien er voldoende arbiters zijn, bijvoorbeeld één per drie partijen, dan gelden verder de gewone regels. Indien er minder zijn, dan gelden er een aantal afwijkende regels. De belangrijkste zijn:
Als beide spelers drie zetten hebben voltooid kan er niets meer worden gedaan aan een onjuiste opstelling van de stukken, verkeerde ligging van een bord of een onjuiste tijdinstelling.
De arbiter mag alleen ingrijpen bij een onreglementaire zet als een van de spelers daarom vraagt, met uitzondering van de situatie dat beide spelers schaak staan of promotie van een pion niet voltooid is. Ook het vallen van een vlag mag een arbiter niet melden.
Een speler kan alleen een onreglementaire zet claimen zolang hij zelf nog geen zet heeft gedaan.
Om winst na tijdsoverschrijding te claimen moet de speler beide klokken stilzetten en een claim indienen bij de arbiter.
|
931831
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Wapen%20van%20Sonora
|
Wapen van Sonora
|
Het wapen van Sonora is het officiële symbool van Sonora. Het werd aangenomen op 15 december 1944 en werd vijf dagen later officieel in gebruik genomen. Het staat centraal in de niet-officiële vlag van Sonora.
Het wapen bestaat enkel uit een wapenschild. Dit schild heeft een blauw kader met daarin de naam van de staat en omsluit vijf elementen die karakteristiek zijn voor Sonora.
De bovenste helft van het schild bestaat uit drie driehoeken in de kleuren van de Mexicaanse vlag. In het midden staat een Yaqui-indiaan die een traditionele dans uitvoert. Linksboven in het schild staan een berg, een schop en een pikhouweel; zij verwijzen naar de mijnbouw in de staat. Rechtsboven in het schild staan drie balen graan en een sikkel als symbolen van de landbouw.
Linksonder in het schild wordt een koe afgebeeld als symbool van de veeteelt. Rechtsonder staat een kaart van de kustlijn van Sonora; het geel is land en het blauw de Golf van Californië. Het afgebeelde eiland is Tiburón. Op de kaart ligt een tonijn als verwijzing naar de vangst van tonijn en andere vis in de Golf van Californië, die aldaar een belangrijke economische activiteit is.
Sonora
Sonora
|
347623
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pluot
|
Pluot
|
De pluot, plumcot, apriplum en aprium zijn kruisingen tussen de Japanse pruim (Prunus salicina) en de abrikoos (Prunus armeniaca). De namen zijn samentrekkingen van de Engelse namen voor pruim (plum) en abrikoos (apricot). Plumcots en apriplums zijn eerste-generatiekruisingen, pluots en apriums zijn latere generaties.
De Amerikaanse botanicus Luther Burbank (1849–1926) was de eerste die een plumcot ontwikkelde.
Pluot
De pluot is een complexe kruising waarbij meer dan 50% van het erfelijke materiaal afkomstig is van de Japanse pruim. Bij de meeste pluot-rassen is het erfelijke aandeel van de Japanse pruim aanzienlijk groter dan 50% (vaak zelfs 75% of 87,5%). Daardoor lijkt de pluot meer op een pruim dan op een abrikoos.
De pluot is ontwikkeld door het kwekersbedrijf Zaiger's Genetics uit Modesto (Californië). De naam is door Zaiger's Genetics als geregistreerd handelsmerk vastgelegd.
De vruchten van de pluot hebben een gladde schil, een hoog suikergehalte en een complexe smaak. Enkele pluot-rassen zijn (in volgorde van rijptijd): 'Flavorosa', 'Flavor Supreme', 'Flavor Queen', 'Dapple Dandy' (ook wel 'Dinosaur Egg'), 'Flavor King', 'Flavor Jewel', 'Sierra Rose', 'Flavorich' , 'Flavor Fall' en Purple Candy. Alle pluot-rassen moeten voor een goede vruchtzetting bestoven worden door een ander pluot-ras of door een gelijktijdig bloeiende Japanse pruim.
Aprium
De aprium is een complexe kruising waarbij meer dan 50% van het erfelijke materiaal afkomstig is van de abrikoos. Daardoor lijkt de aprium meer op abrikoos dan op pruim.
Ook de aprium is ontwikkeld door het kwekersbedrijf Zaiger's Genetics, en de naam is als geregistreerd handelsmerk vastgelegd.
De vruchten van de aprium hebben een hoog suikergehalte en een complexe smaak. Enkele aprium-rassen zijn (in volgorde van rijptijd): 'Flavor Anne', 'Tasty Rich', 'Wescot', 'Honey Rich' , 'Flavor Delight' en 'Cot-N-Candy'.
Kweekomstandigheden
Net als de abrikoos en de Japanse pruim bloeien aprium- en pluot-bomen erg vroeg in het seizoen, waardoor er onder Nederlandse omstandigheden grote kans bestaat op schade door nachtvorst. Plantgoed voor deze hybriden is in Nederland overigens niet (of zeer moeilijk) verkrijgbaar.
pluot
Fruit
|
5666233
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nene%20Dorgeles
|
Nene Dorgeles
|
Nene Dorgeles (23 december 2002) is een Malinees voetballer die in het seizoen 2022/23 door Red Bull Salzburg wordt uitgeleend aan KVC Westerlo.
Clubcarrière
Dorgeles genoot zijn jeugdopleiding in de Jean-Marc Guillou Academy Bamako. In januari 2021 plukte Red Bull Salzburg hem weg bij FC Guidars. Op 12 februari 2021 maakte hij zijn officiële debuut voor FC Liefering, de satellietclub van Red Bull Salzburg in de 2. Liga. In anderhalf seizoen tijd scoorde hij tien competitiegoals in 31 wedstrijden.
In januari 2022 leende Red Bull Salzburg hem voor de rest van het seizoen uit aan de Oostenrijkse eersteklasser SV Ried. Op 12 februari 2022 liet trainer Robert Ibertsberger hem in de competitiewedstrijd tegen Wolfsberger AC (2-1-verlies) in de 81e minuut invallen voor Ante Bajic. Een week later kreeg hij een basisplaats tegen WSG Tirol. Dorgeles bedankte met twee doelpunten, waarmee hij zijn team aan een 3-2-zege hielp. Hij speelde uiteindelijk veertien competitiewedstrijden voor Ried, waarin hij twee keer scoorde. In de ÖFB-Cup bereikte hij dat seizoen de finale. Nadat hij in de halve finale tegen TSV Hartberg een basisplaats had gekregen van Ibertsberger, begon hij op 1 mei 2022 onder diens opvolger Christian Heinle op de bank in de finale tegen zijn moederclub Red Bull Salzburg. Dorgeles viel in de 80e minuut in bij een 2-0-achterstand, en kon niet vermijden dat Ried uiteindelijk met 3-0 onderuit ging.
In juni 2022 leende Red Bull Salzburg hem voor een seizoen uit aan de Belgische eersteklasser KVC Westerlo.
Clubstatistieken
Bijgewerkt op 10 juli 2022.
Interlandcarrière
Dorgeles maakte op 25 maart 2022 zijn interlanddebuut voor Mali: in de heenwedstrijd van de WK-barrages tussen Mali en Tunesië, die de Malinezen met 0-1 verloren, viel hij tijdens de rust in voor Moussa Djenepo.
Malinees voetballer
|
542466
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Harry%20Hammond%20Hess
|
Harry Hammond Hess
|
Harry Hammond Hess (New York, 24 mei 1906 - Woods Hole (Massachusetts), 25 augustus 1969) was een Amerikaans geoloog. Hess bedacht het concept van oceanische spreiding, wat een belangrijke bijdrage aan de theorie van de platentektoniek was. Toen in de jaren '60 bewijzen voor oceanische spreiding werden gevonden leidde dit tot de algemene acceptatie van platentektoniek.
Biografie
Hess begon in 1923 te studeren aan de Yale Universiteit, eerst voor elektricien, maar later veranderde hij dit naar geologie. In 1927 behaalde hij zijn bachelor graad. Na twee jaar als exploratiegeoloog in Rhodesië te hebben gewerkt zette hij zijn studie voort aan de Princeton Universiteit, waar hij in 1932 afstudeerde op een onderzoek naar een geserpentiniseerd peridotiet lichaam. Na twee jaar aan de Rutgers Universiteit te hebben gewerkt keerde hij terug naar Princeton, waar hij de rest van zijn leven zou werken.
Tijdens zijn studie had Hess deelgenomen aan Vening Meinesz' onderzoek naar gravitatie-anomalieën in de zeeën rond Nederlands-Indië en hij paste dit onderzoek nu zelf toe op het Caraïbisch gebied, waarvoor hij onderzeeboten van de Amerikaanse marine ter beschikking kreeg. In de Tweede Wereldoorlog werd hij ingezet als marineofficier waarbij zijn werk het opsporen van Duitse onderzeeboten was. Hess maakte van de gelegenheid gebruik om echo-apparatuur aan boord mee te nemen, waarmee hij de bathymetrie van de zeebodem opmat. Door telkens een iets andere route te nemen bracht hij zo een groot deel van de bodem van de Grote Oceaan in kaart. Hij ontdekte daarbij grote platte "bergen" onder zee, die hij guyots noemde (naar Guyot, de stichter van het geologisch departement in Princeton). Een probleem was dat deze guyots afgeplat waren, hoewel onder water geen erosie plaats kan vinden.
Na de oorlog deed Hess ook onderzoek naar peridotieten en vulkanische gesteenten van eilandbogen. Ook deed hij onderzoek voor de NASA op gesteente dat teruggebracht was van de Maan.
In de jaren 50 waren de magnetische anomalieën in de oceanische korst in kaart gebracht en was ontdekt dat deze anomalieën als langgerekte banden over de oceaanbodem liggen. Arthur Holmes had al in 1927 voorgesteld dat convectie in de mantel de beweging van de continenten aandrijft. Al deze dingen combinerend zou Hess in 1960 een artikel publiceren, waarin hij het mechanisme van platentektoniek beschreef. Hij combineerde Holmes' idee met zijn eigen concepten van oceanische spreiding en subductiezones. Het idee sloeg in als een bom en Hess zou nog meemaken dat platentektoniek algemeen werd geaccepteerd.
In 1969 overleed Hess aan de gevolgen van een hartaanval tijdens een sterrenkundig congres.
Onderscheidingen
Hess won de Penrose Medal in 1966. De American Geophysical Union noemde een medaille naar hem.
20e-eeuws geoloog
Geofysicus
Structureel geoloog
Amerikaans mineraloog
Amerikaans geoloog
|
1308419
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Verversstraat%20%28Amsterdam%29
|
Verversstraat (Amsterdam)
|
De Verversstraat is een straat in de binnenstad van Amsterdam. Het smalle straatje, weinig meer dan een steeg, loopt tussen de grachten Groenburgwal en Zwanenburgwal, in noordoostelijke richting van de Staalstraat naar de Raamgracht. Karakteristiek voor de Verversstraat is de luchtbrug die de gevelwanden aan noordelijke kant met elkaar verbindt.
Halverwege de Verversstraat is een postzegelpleintje, het Bianca Castafioreplein, met een onderdoorgang naar de Zwanenburgwal. Het pleintje is vernoemd naar de fictieve operazangeres Bianca Castafiore uit de Kuifje-stripboeken.
De naam van de straat herinnert aan de textielindustrie die deze omgeving domineerde in de middeleeuwen, toen het nog buiten de stad lag. Hier lagen lakenweverijen, waar de wollen stof na het wassen, kaarden, spinnen, weven en verven, op houten raamwerken werd gespannen om op te rekken. Ook onder andere de Raamgracht herinnert nog aan deze textielindustrie. In de 17e eeuw verhuisden de lakenververs naar de Bloemgracht in de Jordaan.
Rond het begin van de 17e eeuw werd de Amstel tussen Kloveniersburgwal en Groenburgwal aangeplempt; hiermee ontstond het gebied rond de Staalstraat en de
Verversstraat.
Op de hoek Staalstraat/Verversstraat werden opnames gemaakt voor de film The Diary of Anne Frank uit 1959.
In de jaren 1970 werd een groot aantal gebouwen in en rond de Verversstraat gekraakt. In de jaren 1980 sloopte het Gemeentelijk Woningbedrijf Amsterdam enkele panden in de straat, die werden vervangen door nieuwbouw. Het merendeel van de woningen in de straat bestaat anno 2011 uit sociale woningbouw die wordt verhuurd door woningcorporatie Ymere.
Nieuwer Amstel
Tot 1896 bestond in de toenmalige gemeente Nieuwer Amstel ook een Verversstraat en Ververspad. Na de annexatie door Amsterdam werd de naam gewijzigd in Tolstraat om verwarring met de al bestaande Verversstraat te voorkomen.
Straat in Amsterdam-Centrum
|
5111513
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Darthuizerberg%20%28heuvel%29
|
Darthuizerberg (heuvel)
|
De Darthuizerberg is een heuvel en voormalig landgoed in de gemeente Utrechtse Heuvelrug in de Nederlandse provincie Utrecht. De heuvel ligt ten oosten van Doorn, ten noordoosten van Darthuizen en ten noordwesten van Leersum in of bij het gebied van de Kaapse Bossen en maakt onderdeel uit van de stuwwal Utrechtse Heuvelrug. Op ongeveer 750 meter ten zuiden van de top ligt de N225. Zo'n 500 meter oostelijker ligt de Darthuizerpoort waar de N226 doorheen loopt. Aan de andere zijde van de Darthuizerpoort ligt de Donderberg. Ten noorden van de heuvel ligt de Foldocusheuvel en ten noordwesten de Ruiterberg en de Doornse Kaap. In het zuidoosten ligt het Doornse Gat en in het oosten het natuurgebied Dartheide.
Landgoederen
Op de Darthuizerberg bevinden zich verschillende landgoederen. De Hoogstraat en Landgoed Darthuizerberg in het (noord)westen vallen onder Boswachterij Leersum van Staatsbosbeheer, Landgoed Dartheuvel is particulier bezit en het natuurgebied Dartheide is eigendom van Het Utrechts Landschap. Op het landgoed Dartheuvel bevindt zich een theekoepel die een rijksmonument is.
Historie
Rond 1820 is op de zuidflank van de Darthuizerberg een jachthuis gebouwd in de vorm van een chalet. Begin 1900 werd het chalet afgebroken. Jaren later verrees hier een nieuw landhuis in neorenaissancestijl. In de jaren zestig van de twintigste eeuw is dit gesloopt. Alleen de bijbehorende theekoepel is bewaard gebleven.
Kunstskibaan
Begin vorige eeuw werd op de Darthuizerberg met kokosmatten de eerste Nederlandse kunstskibaan aangelegd, deze heeft tot 1940 bestaan. Door het grote hoogteverschil tussen de heuvel en het lager gelegen dal van de Darthuizerpoort was de steile oostflank van de Darthuizerberg hier zeer geschikt voor.
Fotogalerij
Heuvel op de Utrechtse Heuvelrug
Geografie van Utrechtse Heuvelrug
|
401313
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Andr%C3%A9%20Lange
|
André Lange
|
André Lange (Ilmenau, 28 juni 1973) is een voormalig Duitse bobsleeër. Hij fungeert als piloot in zowel de tweemansbob als de viermansbob.
Op achtjarige leeftijd begon Lange met rodelen. Hij schakelde in 1993 over naar de bob-sport. Lange is een beroepssoldaat en combineert zijn sportcarrière met zijn werk in het leger. In 1998 werd hij wereldkampioen junioren in zowel de tweemansbob als de viermansbob. In 1999 herhaalde hij dit in de viermansbob.
De overstap naar de senioren liep soepel en in 2000 werd hij meteen wereldkampioen als stuurman van de viermansbob. In datzelfde jaar werd hij Europees kampioen in de tweemansbob. In 2001 wist hij in de viermansbob het wereldbekerklassement op zijn naam te schrijven.
Op de Olympische Winterspelen 2002 in Salt Lake City was hij inmiddels doorgedrongen tot de wereldtop. Het goud in de viermansbob was dan ook voor hem en zijn teamgenoten Carsten Embach, Enrico Kühn en Kevin Kuske weggelegd. Enkele weken voor de spelen hadden dezelfde heren de Europese titel in de wacht gesleept.
De olympische titel was een opstap naar de echte hegemonie. In 2003 werd niet alleen de wereldbeker gewonnen, maar werd hij ook wereldkampioen in beide bobs. Ook in 2004 won hij de wereldbeker en werd hij zowel Europees- als wereldkampioen in de viermansbob.
2005 was een minder succesvol jaar voor "Team Lange", maar tijdens de Olympische Winterspelen 2006 in Turijn werd het allemaal nog mooier voor Lange. Kuske maakte nog altijd deel uit van zijn team en ook voor hem leverde dit een vervolg van de mooie tijden uit 2002 op. Samen namen ze plaats in de tweemansbob en wisten ze ook in deze discipline olympisch kampioen te worden. Enkele dagen later wisten ze aangevuld met René Hoppe en Martin Putze hun olympische titel in de viermansbob met succes te verdedigen.
Duits olympisch kampioen
Duits bobsleeër
|
3000007
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Klaas%20Dankert
|
Klaas Dankert
|
Klaas Dankert (Sint Annaparochie, 1 januari 1942) is een Nederlands politicus van de PvdA.
Hij werd geboren als boerenzoon en thuis sprak hij de streektaal Bildts met zijn vader en Fries met zijn moeder. Klaas Dankert heeft gestudeerd aan de Bijzondere Hogere Landbouwschool in Leeuwarden en was aan het begin van zijn carrière landbouwvoorlichter. Daarnaast was hij ook actief in de lokale politiek. Zo was hij lid van de gemeenteraad in Menaldumadeel voor hij bij de provinciale verkiezingen in 1978 gekozen werd tot Statenlid van de provincie Friesland. Kort daarop werd besloten het aantal gedeputeerden te verhogen van zes naar zeven en Dankert kwam toen meteen als zevende lid in de Gedeputeerde Staten. Hij kreeg toen in zijn portefeuille waterstaat en milieu. Medio 1989 volgde zijn benoeming tot burgemeester van het Bildt waarvan zijn geboorteplaats Sint Annaparochie de hoofdplaats is. Op 1 januari 2003, zijn 61-ste verjaardag, ging Dankert vervroegd met pensioen.
Externe link
Persoonlijke website
Gedeputeerde van Friesland
Burgemeester van het Bildt
PvdA-politicus (Nederland)
|
4121260
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Laodice%20VI
|
Laodice VI
|
Laodice of Laodike VI (Oudgrieks: / Laodíkē) was een dochter van de Seleucidenkoning Antiochus IV.
Herakleides, een verdrevene voormalige "minister van financiën", bracht haar in 153 v.Chr. samen met haar (vermeende) broer Alexander Balas naar Rome, om bij de Senaat steun te winnen voor hun aanspraak op de Seleucidische troon tegen Demetrius I Soter. De reis was voor Alexander Balas en Laodice succesvol: hen werd als kinderen van een bondgenoot van de Romeinen door een senatus consultum een terugkeer met militaire ondersteuning toegekend.
Mogelijk werd Laodice later de echtgenote van Mithridates V van Pontus. Deze hypothese is echter door Felix Staehelin in twijfel getrokken. Als ze evenwel diens echtgenote was, dan baarde ze deze de latere verbitterde vijand van Rome Mithridates VI van Pontus, die zijn moeder na een korte gedeelde regering in de kerker liet doodfolteren of vergiftigen.
Noten
Referenties
, art. Laodike (23), in RE XII.1 (1924), coll. 708-709.
, art. Laodike [II 11], in NP 6 (1999), col. 1130.
Seleuciden
Persoon in de 2e eeuw v.Chr.
|
2013048
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Traptoren
|
Traptoren
|
Een traptoren is een toren, die als belangrijkste, soms enige, functie heeft dat er zich een trap in bevindt. Meestal is dit een spiltrap of een wenteltrap.
Traptorens kunnen echter ook aangebouwd zijn tegen (kerk)torens, zodat aldus het gehele vloeroppervlak van de toren voor andere doeleinden kan worden benut. Ook kunnen traptorens tegen de buitenmuur van een kasteel of ander groot en hoog gebouw zijn aangebracht. In de kerkenbouw werd een traptoren ook wel toegepast als alternatief voor een volwaardige toren.
Traptorens zijn vaak zes- of achtkantig van grondoppervlak en zijn in het algemeen lager dan het gebouw of de toren die ze bedienen, aangezien ze slechts de hoogste vloer moeten bereiken die regelmatig wordt betreden. De hoogste plekken in het gebouw of toren, zoals de zolders, kunnen dan met eenvoudige binnentrappen of ladders worden bereikt.
Vaak zijn traptorens slechts gedeeltelijk uitgebouwd, waardoor niet alle zijden van buitenaf zichtbaar zijn.
Een traptoren heeft niet alleen een grondvlakbesparende maar ook een architectonische functie: Een toren krijgt er een speelser uiterlijk door. Een zeer belangrijk voordeel verder is dat vrijwel over de gehele lengte van de trap lichtsleuven of vensters kunnen worden aangebracht. Vooral in vroeger tijden, toen verlichting met flambouwen of kaarsen moest geschieden, was dit van belang.
Toren
Bouwkundig onderdeel
|
2702281
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/OllyDbg
|
OllyDbg
|
OllyDbg is een x86-debugger waarmee binaire DOS- en Windows-executables geanalyseerd kunnen worden. Dit kan nuttig zijn wanneer de broncode niet voorhanden is.
Het volgt de registers, herkent procedures, aanroepen naar API's, tabellen, constanten en strings. Het vindt ook waar routines staan in objectbestanden en in bibliotheken. Versie 1.0 is de laatste 1.x uitgave. Versie 2.0 is in 2010 vrijgegeven en OllyDbg werd voor deze uitgave totaal herschreven. De software is gratis, maar de probeerlicentie vereist dat de gebruikers zich registreren bij de auteur. De huidige versie van OllyDbg kan niet altijd programma's dissassembleren die uitgevoerd zijn voor 64-bit processoren.
Reverse engineering
OllyDbg wordt onder andere gebruikt voor het reverse engineering van programma's. Het wordt ook gebruikt door programmakrakers om software te breken die gemaakt is door andere programmeurs, bijvoorbeeld met shellcode. Het kan functie-aanroepen traceren en deze aanroepen kunnen door de gebruiker gewijzigd worden. Op deze manier wordt vaak de licentiecontrole van een programma omzeild, of wordt op deze manier de licentiecode in het programma gevonden. Toch is OllyDbg een legaal programma, hoewel het ook voor illegale doeleinden kan en wordt gebruikt. Voor kraken en reverse engineering is het meestal het eerste gereedschap vanwege zijn gebruiksgemak en beschikbaarheid. Het is ook nuttig voor programmeurs om zeker te zijn dat hun programma werkt zoals bedoeld.
Externe link
Projectpagina
Debuggen
|
911217
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dubai%20Waterfront
|
Dubai Waterfront
|
Het Dubai Waterfront is een gepland project in Dubai (Verenigde Arabische Emiraten). Het project is een combinatie van kanalen en kunstmatige eilanden en zal bestaan uit verschillende zones met gemengde functies, waaronder kantoren, woningen, hotels, vakantieresorts en parken. De visie van het project van Nakheel Properties is "het creëren van een bestemming van topklasse voor bewoners, bezoekers en zakenreizigers in 's werelds snelst groeiende stad". Wanneer het gereed komt zal Dubai Waterfront het grootste kunstmatige stuk land ter wereld zijn.
Ontwerp en indeling
De kunstmatige eilanden, gevormd als een cirkelboog, omringen in het plan gedeeltelijk Palm Jebel Ali, een van de palmeilanden en eveneens een project van Nakheel. Een ander onderdeel van het project is de aanleg van het Arabian Canal, een kanaal van ruim 75 kilometer, dat zal worden aangelegd van de kust tot diep in de woestijn. Dubai Waterfront zal de kustlijn van Dubai uitbreiden met 820 kilometer. Het project zal bestaan uit 440 km² aan water- en landontwikkelingen (een gebied zeven keer groter dan Manhattan of bijna even groot als de Noordoostpolder). De ontwikkelaar verwachtte dat uiteindelijk 400.000 mensen in Dubai Waterfront zullen wonen.
Het project bevat honderden aan het water gelegen deelprojecten en geplande stadswijken. Het gebied is opgedeeld in tien hoofdsectoren, waaronder Madinat Al Arab, wat gepland is als nieuw Central Business District. Middelpunt van Madinat Al Arab zou oorspronkelijk Nakheel Tower worden; een wolkenkrabber die eenmaal gebouwd waarschijnlijk tussen de 700 en 1200 meter zal zijn, waarmee het een van de hoogste gebouwen ter wereld wordt. Projectontwikkelaar Nakheel heeft ondertussen bekendgemaakt dat deze toren niet meer in Dubai Waterfront zal komen, maar in de buurt van Dubai Marina. De eerste fase van Madinat Al Arab (30%) was onthuld voor een beperkte geïnviteerde groep van projectontwikkelaars uit de Verenigde Arabische Emiraten en de Gulf Cooperation Council in juli 2005. Binnen vijf dagen was de gehele fase uitverkocht voor meer dan 13 miljard AED.
Ontwikkeling
In 2007 werd begonnen met de eerste werkzaamheden aan het project. Een deel van het Madinat Al Arab werd opgespoten. Maar het Waterfront-project kwam stil te liggen ten gevolge van de wereldwijde financiële crisis in 2009. Nakheel werd gedwongen meer dan 11 miljard dollar aan schulden te herstructureren en veel van zijn projecten terug te schroeven. In december 2011 heeft Nakheel 13 ongebruikte bouwkranen te koop aangeboden die bedoeld waren voor gebruik in het Waterfront-project. Het is onbekend of en wanneer werkzaamheden aan het project zullen worden hervat.
Eiland van Dubai
Kunstmatig eiland
|
3996232
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Antonio%20Ratt%C3%ADn
|
Antonio Rattín
|
Antonio Rattín (Tigre, 16 mei 1937) is een voormalig Argentijns voetballer en trainer. Hij speelde zijn volledige carrière voor Boca Juniors. Hij wordt vooral herinnerd omdat hij de indirecte aanleiding was van het invoeren van de gele en rode kaart in het voetbal, nadat hij in een wedstrijd op het WK 1966 was weggestuurd, maar weigerde het veld te verlaten.
Biografie
Van kindsbeen af was hij een fan van Boca. Hij sloot zich aan bij de jeugd en op 9 september 1956 maakte hij zijn debuut, uitgerekend in de superclásico tegen aartsrivaal CA River Plate. Hij verving de geblesseerde Eliseo Mouriño en won met zijn team de wedstrijd met 2-1. Langzaam werd hij de vaste nummer vijf van het team. In zijn veertienjarige carrière bij de topclub won hij vier landstitels.
Vanaf 1959 speelde hij ook voor de nationale ploeg en zat in de selectie van het WK 1962. Op het WK 1966 in Engeland was hij zelfs kapitein van de ploeg. In de kwartfinale trof het land organisator Engeland en verloor in een controversiële wedstrijd met 1-0. Rattín werd door de Duitse scheidsrechter van het veld gestuurd omdat hij brutaal geweest zou zijn tegen hem, terwijl de scheidsrechter geen Spaans sprak en hem dus niet kon verstaan. Rattín weigerde het veld te verlaten omdat hij dacht dat de scheidsrechter in het voordeel van de Engelsen floot. Om zijn ongenoegen te uiten ging hij op de rode loper zitten die uitsluitend voor de koningin bestemd was. Twee politieagenten moesten hem van het veld begeleiden en als laatste blijk van ongenoegen kreukte hij een Engelse vlag. Dit resulteerde in een lange rivaliteit tussen Argentinië en Engeland en indirect zelfs tot het invoeren van de gele en rode kaart.
Na zijn spelerscarrière werd hij jeugdtrainer bij Boca. Van 1977 tot 1979 trainde hij het eerste elftal van Gimnasia La Plata en in 1980 dat van Boca. In 1978 was hij even een scout voor Sheffield United FC, maar zorgde er enkel voor dat Alejandro Sabella naar de Engelse club ging en de samenwerking werd kort daarna stopgezet.
In 2001 begon hij een politieke carrière en werd verkozen voor de kamer van afgevaardigden. In 2005 trok hij zich terug uit de politiek.
|
5737146
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Haim%20Eshed
|
Haim Eshed
|
Haim Eshed, ook bekend als Chaim Eshed (Hebreeuws: חים אשד; geboren in 1933) is gasthoogleraar luchtvaart en astronautiek aan verschillende onderzoeksinstituten voor ruimtevaarttechnologie. Als gepensioneerd brigadier-generaal bij de Israëlische Militaire Inlichtingendienst was Eshed bijna 30 jaar lang directeur van ruimtevaartprogramma's voor het Israëlische ministerie van Defensie, is hij voormalig voorzitter van het ruimtevaartcomité van de Nationale Raad voor Onderzoek en Ontwikkeling van het ministerie van Wetenschap, Technologie en Ruimtevaart en lid van de stuurgroep van het Israëlische Ruimteagentschap. Eshed is verantwoordelijk voor de lancering van 20 satellieten van Israëlische makelij en hij wordt algemeen beschouwd als de vader van het Israëlische ruimtevaartprogramma.
In 1967 kreeg Eshed de Chief of Staff Citation, de hoogste niet-gevechtsonderscheiding die door het Israëlisch defensieleger wordt uitgereikt. Tijdens zijn carrière ontving hij ook drie keer de Israel Defense Prize, het hoogste civiele onderscheidingsteken van de staat Israël, maar de redenen daarvoor blijven geheim.
Eshed diende bij de zeer geheime Unit 81, die technologische oplossingen leverde aan de militaire inlichtingendienst van het Israëlisch defensieleger.
In 2020 werd Eshed bekend door zijn bewering dat wereldregeringen in het geheim samenwerkten met buitenaardse wezens. Eshed stelde onder andere dat een "Galactische Federatie" wacht tot de mens een stadium bereikt waarin we begrijpen wat ruimte en ruimteschepen zijn.
Israëlisch militair
Israëlisch astronoom
|
5711494
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gewoon%20puntmos
|
Gewoon puntmos
|
Het gewoon puntmos (Calliergonella cuspidata) is bladmos behorend tot de familie Hypnaceae. Het gewoon puntmos groeit het liefst op natte, soms drassige grond. Het is niet ongebruikelijk om het te vinden op vochtige, voedselrijke grond en op rotsen. Ook kan het ruderaal voorkomen.
Kenmerken
Kenmerkend voor deze soort zijn de bladeren, die aan de uiteinden van de stengels, die vaak naar boven wijzen, vaak tot een rechte, iets stekende doorn zijn opgewonden. De plant wordt tot 15 cm lang en is vers groen tot goudgroen, vaak bruinachtig of roodachtig. De blaadjes zijn 2-3 mm lang en breed eivormig en niet erg scherp gepunt. De bladcellen zijn prosenchymatisch, de bladvleugelcellen zijn gedifferentieerd. Een nerf ontbreekt of is kort en dubbel.
Voorkomen
Het komt niet alleen voor in Europa en het hele noordelijk halfrond, maar ook in Zuid-Amerika, Australië en Nieuw-Zeeland. Het heeft bijna kosmopolitisch in distributie. De soort komt in Nederland zeer algemeen voor.
Habitat
Het is een soort van extensief beheerde graslanden alsmede van gazons, broekbossen en oevers, vooral op plaatsen waar de vochtigheid sterk wisselt gedurende het jaar. De soort komt normaal op de grond voor, maar soms op stamvoeten of op dood hout. Het gewoon puntmos kan in schraalgraslanden zeer dominant worden als er sprake is van verdroging en lichte eutrofiëring. Het is gevoelig voor verzuring, maar niet voor vermesting en verdroging.
Foto's
Hypnaceae
Mossoort
|
508687
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Station%20Enkhuizen
|
Station Enkhuizen
|
Station Enkhuizen (afkorting Ekz) is het spoorwegstation in de Westfriese stad Enkhuizen. Het station dateert uit 1885 en is gelegen aan de in datzelfde jaar geopende spoorlijn (Zaandam –) Hoorn – Enkhuizen.
Het gebouw is uitgevoerd als kopstation en werd in op 6 juni 1885 geopend, tegelijk met de ingebruikname van de spoorlijn tussen Hoorn en Enkhuizen. Het ligt aan het water, naast de kade waar de veerboot van de Veerdienst Enkhuizen - Stavoren naar Stavoren in Friesland aanlegde. In de eerste helft van de twintigste eeuw werden vanaf hier ook goederenwagons verscheept, de HIJSM onderhield een dagelijkse verbinding door middel van een stoompont.
De bootverbinding Enkhuizen – Stavoren was een essentiële schakel in de rechtstreekse spoorverbinding tussen Amsterdam en Leeuwarden. Deze lijn werd tot de samenvoeging van de Hollandsche IJzeren Spoorweg-Maatschappij (HSM) en Maatschappij tot Exploitatie van Staatsspoorwegen (SS) tot NS in 1917 in concurrentie geëxploiteerd met de verbinding via Zwolle van de NCS (Nederlandsche Centraal-Spoorweg-Maatschappij) en SS. Na de fusie en het gereedkomen van de Afsluitdijk verminderde het belang van de verbinding via Enkhuizen – Stavoren sterk en bleef het lokale en het toeristische vervoer over.
In samenwerking met de museumstoomtram Hoorn-Medemblik vertrekt sinds de jaren zeventig vanaf de aanlegplaats naast het station een toeristische bootverbinding met Medemblik, die deel uitmaakt van de z.g. 'Historische Driehoek'. Sinds 2002 onderhoudt het MS Friesland, een oude veerboot van Rederij Doeksen, deze bootverbinding.
Vanwege zijn bijzonder fraaie architectuur is er een miniatuurversie van het station te vinden in Madurodam.
Treinen
Aan de dagranden wordt dit station soms ook bediend door de volgende treinserie:
Bussen
Bij de ingang van station Enkhuizen is een klein busstation. Het busvervoer rond Enkhuizen wordt verzorgd door Connexxion in opdracht van de provincie Noord-Holland. Enkhuizen valt dan ook onder het concessiegebied "Noord-Holland Noord". Bij het station begint en eindigt sinds de dienstregeling 2009 slechts één buslijn. Aanvankelijk was dit stadslijn 38, vanaf 2016 buurtbuslijn 438, die nu doorrijdt naar station Bovenkarspel-Grootebroek en Andijk. Bus 150 naar Lelystad is met ingang van de dienstregeling 2009 opgeheven; voor de leerlingen van de gereformeerde scholengemeenschap in Kampen rijdt nu enkel nog lijn 650 (eenmaal per schooldag per richting).
Externe links
Enkhuizen
Enkhuizen
Rijksmonument in Enkhuizen
|
5484926
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/%2872%29%20Feronia
|
(72) Feronia
|
(72) Feronia is een vrij grote en donkere hoofdgordel-planetoïde. Het was de eerste planetoïde die werd ontdekt door C. H. F. Peters, op 29 mei 1861, van het Hamilton College in de staat New York. Aanvankelijk dacht men dat Peters slechts de reeds bekende planetoïde (66) Maja had gezien, maar T.H. Safford toonde aan dat het om een nieuw lichaam ging. Safford noemde het naar Feronia, een Romeinse vruchtbaarheidsgodin.
Deze planetoïde draait om de Zon met een periode van 3,41 jaar, heeft een halve lange as van 2,266 AE en een excentriciteit van 0,121. Het baanvlak maakt een hoek van 5,4° met het vlak van de ecliptica. Dit is een planetoïde van het spectrale type TDG met een doorsnede van 84 km. De planetoïde heeft een geschatte rotatieperiode van 8,09 h. Hanuš et al. (2013) geeft twee mogelijke oplossingen voor de pool in eclipticale coördinaten: (λ1, β1) = (287°, -39°) of (λ1, β1) = (102°, -55°). De geschatte massa van (72) Feronia, en dus de dichtheid, heeft een grote foutmarge.
Externe link
Feronia
|
1897519
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/SC%20Corinthians%20Paulista%20%28Superleague%20Formula%29
|
SC Corinthians Paulista (Superleague Formula)
|
SC Corinthians Paulista is een Braziliaans racingteam dat deelnam aan de Superleague Formula. Het team is gebaseerd op de voetbalclub SC Corinthians Paulista dat deelneemt aan de Campeonato Brasileiro Série A.
2008
In 2008 was Andy Soucek op Donington Park de coureur voor het team, de andere races werden gereden door voormalig Formule 1-coureur Antonio Pizzonia. Samen eindigden zij op de negende plaats in het kampioenschap. Het hoogtepunt was een tweede plaats op Jerez. Het team werd in dit jaar gerund door EuroInternational.
2009
Antonio Pizzonia blijft de coureur van het team in 2009 in alle races. Het team wordt nu gerund door Alan Docking Racing. In dit seizoen behaalde Pizzonia vier pole postitions en twee derde plaatsen op Donington Park en Estoril. Hiermee behaalde hij plek acht in het kampioenschap.
2010
De Nederlander Robert Doornbos keert in 2010 terug in de Superleague Formula voor het tem SC Corinthians. De constructeur van het team is dit jaar Azerti Motorsport.
Superleague Formula-club
|
4950699
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pantherstellung
|
Pantherstellung
|
De Pantherstellung is een verlengstuk van een Duitse verdedigingslinie die vóór de Tweede Wereldoorlog de Duitse westgrens beveiligde. Deze Westwall (Siegfriedlinie) liep van Basel naar Kleef. Noordelijk van Kleef waren geen verdedigingswerken gebouwd waarmee dat gebied de onverdedigde toegang tot het Derde Rijk vormde. Sinds 1943 richtte het Duitse Leger zich op het sluiten van dit gat maar pas toen Duitsland direct gevaar liep na de invasie, gaf Hitler op 30 augustus 1944 bevel om de verdediging te moderniseren en de Westwall te verlengen.
Verloop van de verdedigingslinie
Seyss-Inquart kreeg van Hitler de opdracht om de verlenging te realiseren en daarmee ontstond de Pantherstellung. Het frontverloop na de operatie Market Garden bepaalde het uiteindelijke verloop van de linie. De linie begon in Duitsland, liep langs de Rijn via Arnhem naar Wageningen om daar in noordelijke richting door de Gelderse Vallei bij Nijkerk het IJsselmeer te bereiken. Een stuk van de linie liep over het traject van de Grebbelinie. De Nederlandse kazematten konden niet gebruikt worden omdat deze op het oosten waren gericht. De nieuwe linie richtte zich op een geallieerde opmars uit het zuiden en westen.
Dwangarbeiders als arbeidskrachten
Duizenden Nederlandse mannen tussen de 17 en 60 jaar werden in razzia’s opgepakt of onder bedreiging gedwongen om de linie aan te leggen. Het werk werd uitgevoerd onder begeleiding van de Organisation Todt, het bouwbedrijf van het Derde Rijk.
Einde van de linie door de operaties Plunder en Varsity
Door de Rijnoversteek op 24 maart 1945 in de operaties Plunder en Varsity stonden de geallieerden achter de Pantherstellung en had de linie haar waarde verloren. De Duitse verdediging werd opnieuw georganiseerd waardoor de Grebbelinie weer in gebruik werd genomen, nu als Grebbestellung. Op diverse plaatsen langs de Grebbelinie kwam het tot schermutselingen maar een geallieerde aanval bleef uit. Met het tekenen van de capitulatie op 4 mei kwam er een einde aan tweehonderd jaar militair gebruik van de Grebbelinie.
Restanten van bouwwerken in de linie
Na de capitulatie werden de verdedigingswerken geruimd om plaats te maken voor agrarische en economische doeleinden. De aarden stellingen en versperringen werden opgeruimd en alle sporen van de linie lijken grondig uitgewist te zijn. Dat dit niet overal even grondig is gebeurd bewijzen de grote betonnen bunkers die verstopt liggen in het landschap tussen IJsselmeer en Nederrijn. Zij hebben in de afgelopen jaren een beschermde status gekregen als gemeentelijk of rijks erfgoed. Er zijn echter nog een zevental onbeschermde objecten die door hun onbekendheid gevaar lopen vroeg of laat verwijderd te worden. Het gaat om de volgende zeven objecten:
|
47852
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Shanice
|
Shanice
|
Shanice Lorraine Wilson (Pittsburgh, 14 mei 1973) is een Amerikaans zangeres. In 1987 had ze met (Baby Tell Me) Can You Dance een Amerikaanse hit. In Nederland is ze vooral bekend van haar hitsingle I Love Your Smile, waarmee ze begin 1992 een nummer 1-hit haalde.
Op 11-jarige leeftijd werd Shanice ontdekt door platenmaatschappij A&M Records, nadat ze in meerdere talentenshows had opgetreden. In 1990 tekende ze een contract bij Motown. Met de producer Narada Michael Walden scoorde ze een hit met I Love Your Smile. Sindsdien heeft ze enkele singles en albums uitgebracht, maar geen hits meer gescoord in Nederland en België.
Sinds februari 2000 is Shanice getrouwd met de komiek/acteur "Flex" Alexander (echte naam Marc Alexander Knox). Samen hebben ze twee kinderen; dochter Imani Shekinah Alexander (°23/08/2001) en zoon Elijah Alexander (°05/03/2004).
Trivia
Dankzij haar doorbraak steeg de voornaam Shanice enorm in populariteit. In 1991 werden er in Nederland nog maar 3 meisjes met deze voornaam geboren; in 1992 waren dit er 109, onder wie voetbalster Shanice van de Sanden. Dat is een toename van 3533%. Vanaf 1993 daalde de voornaam weer langzaam in populariteit.
Noten
Amerikaans zanger
Pseudoniem
|
4334715
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Chun%20Lee-kyung
|
Chun Lee-kyung
|
Chun Lee-kyung (Koreaans: 전이경) (Gyeongsangbuk-do, 6 januari 1976) is een Zuid-Koreaans voormalig shorttrackster. Ze is de enige vrouwelijke shorttracker uit de geschiedenis met vier olympische titels.
Carrière
Chun debuteerde op het shorttrack op de Olympische Winterspelen 1992, waar ze 12e werd op de 500 meter. Bij het shorttrack op de Olympische Winterspelen 1994 won Chun twee gouden medailles, namelijk op de 1000 meter en op de 3000 meter relay. Bij het shorttrack op de Olympische Winterspelen 1998 prolongeerde ze beide titels en won ook nog brons op de 500 meter, door de B-finale te winnen en toe te zien hoe twee schaatssters uit de A-finale niet finishten.
Op de individuele wereldkampioenschappen eindigde Chun vijf keer op het podium, achtereenvolgens won ze zilver in 1993, goud in 1995, 1996 en 1997 en weer zilver in 1998. Vier keer maakte ze deel uit van de winnende ploeg op het wereldkampioenschap shorttrack voor teams.
Na het seizoen 1997/1998 stopte Chun met de actieve topsport.
Zuid-Koreaans shorttracker
Zuid-Koreaans olympisch kampioen
|
3807127
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Monnikstapuit
|
Monnikstapuit
|
De monnikstapuit (Oenanthe monacha) is een zangvogel uit de familie Muscicapidae (vliegenvangers).
Kenmerken
De vogel is 15,5 tot 17 cm lang, een relatief grote tapuit met een lange snavel. Van boven ziet deze tapuit er uit als een witkruintapuit. De staart is wit,met alleen een gedeelte van de middelste staartpennen dat zwart is. Het mannetje van de witkruintapuit is echter zwart op de buik, deze tapuit heeft alleen een zwarte borstband. Het vrouwtje is bijna egaal grijs, op de borst iets lichter met een zweem van licht roestbruin.
Verspreiding en leefgebied
Deze soort komt voor van oostelijk Egypte tot zuidwestelijk Pakistan. Het is daar een standvogel. Het leefgebied bestaat uit droge berggebieden en rotsige wadi's. Deze tapuit komt voor in gebieden die te kaal, te droog en te warm zijn voor andere soorten tapuiten.
Status
De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de monnikstapuit als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.
Vliegenvangers
Dier uit het Palearctisch gebied
IUCN-status niet bedreigd
|
2869891
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Calibre%20%28software%29
|
Calibre (software)
|
Calibre is een programma waarmee e-books beheerd, georganiseerd en bewaard kunnen worden. Het programma heeft ondersteuning voor de bestandsformaten EPUB, MOBI en PDF. Het programma is beschikbaar voor Windows, macOS en Linux en wordt geschreven in de programmeertalen Python en C en in de scripttalen Coffeescript en JavaScript. Calibre wordt beschikbaar gesteld onder de GNU General Public License (GPL).
Functies
bewerken, beheer en printen van e-boeken
ondersteuning voor de meest voorkomende formaten voor e-boeken
zoeken in e-boeken
ingebouwde serverfunctie om uw boeken online te delen
converteren van PDF naar epub of andersom
online zoeken naar e-boeken
e-boeken van PC naar e-reader uploaden via USB
plug-ins voor functieuitbreiding
export naar DOCX vanaf versie 2.28
Calibre is beschikbaar in een 32- en 64 bitversie en de interface is in verschillende talen beschikbaar.
Externe link
Projectpagina
E-boek
Software geschreven in Python
Software geschreven in C
Software geschreven in JavaScript
Opensourcesoftware en vrije software
|
455246
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jorge%20Batlle%20Ib%C3%A1%C3%B1ez
|
Jorge Batlle Ibáñez
|
Jorge Batlle Ibáñez (Montevideo, 25 oktober 1927 - aldaar, 24 oktober 2016) was een Uruguayaans politicus en president van Uruguay van 2000 tot 2005. Hij was lid van de conservatieve Colorado Partij.
Dr. Jorge Batlle Ibáñez stamt uit een vooraanstaande familie in Uruguay. Zijn voorouders regeerden het land in de eerste helft van de 20e eeuw, en ontwierpen het systeem van overleg en samenwerking dat het land tot het "Zwitserland van Amerika" maakte.
Jorge Batlle zelf voerde begin jaren 70 in het parlement oppositie tegen zijn partijgenoot Juan Maria Bordaberry, die als president steeds autoritairder ging regeren en ten slotte het parlement naar huis stuurde.
In 1980 voerde Batlle met andere belangrijke tegenstanders van de militairen verzet tegen de grondwet die zij voorstelden. Het verwerpen van die grondwet door de bevolking leidde tot een geleidelijke terugkeer naar de democratie.
Batlle werd geïnstalleerd als president op 1 maart 2000, na in 1999 de presidentsverkiezingen te hebben gewonnen.
Hij overleed in 2016 op 88-jarige leeftijd.
President van Uruguay
|
2920587
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gerrit%20Zoudenbalch%20%281541-1599%29
|
Gerrit Zoudenbalch (1541-1599)
|
Gerrit XVI Zoudenbalch (5 november 1541 - 20 april 1599) en begraven op 31 mei 1599 in de Mariakerk te Utrecht was een telg uit het geslacht Zoudenbalch.
Zoudenbalch was een zoon van Johan Zoudenbalch (1503-1558) en Johanna Rutgersdr van den Boetzelaer tot Asperen (ca. 1508-1586). Hij was van 1567 tot zijn overlijden 1599 heer van Urk en Emmeloord, in 1568 dijckgraaf van Leckdijck Bovendams (sinds 1970 opgegaan in het Waterschap Kromme Rijn) en in 1576 schepen van Utrecht. Van 1580 tot 1596 was hij tevens heer van Meerten
Huwelijk en kinderen
Hij trouwde ca. 1569 met Barbara van Abcoude ook wel genaamd Barbara van Essenstein (voor 1549 - 1614). Zij was een dochter van Anton van Abcoude van Meerten heer van Abcoude, Meerten en Essenstein en van Anna Lalaing.Uit zijn huwelijk zijn geboren:
Johan Zoudenbalch (Utrecht, 1571 - aldaar, 4 november 1595). Hij werd begraven op 13 november 1595 in de Mariakerk (Utrecht).
Anna Zoudenbalch (Utrecht, ca. 1573 - aldaar, 22 september 1593). Zij werd eveneens begraven in de Mariakerk (Utrecht).
De schoonvader van Zoudenbalch, Anton van Abcoude, draagt in 1570 het leen Ter Meere over aan zijn zoon Hendrik van Abcoude van Meerten. Hendrik heeft maar één dochter, Anna: zij wordt er in 1580 mee beleend. Maar al een jaar later draagt zij het huis over aan Gerrit Zoudenbalch (1541-1599) heer van Urk. In 1596 werd het leen opgedragen aan Johan van Vladeracken, na diens dood verviel het aan Barbara van Abcoude van Meerten, die er in 1601 mee werd beleend. Volgens haar laatste wilsbeschikking komt Ter Meer in 1615 tot 1630 aan Johan de Cock van Opijnen († 1654), als voogd over de dochter van haar zus: Anna van Vladeracken. Van 1601 tot 1614 was Barbara tevens vrouwe van Urk en Emmeloord.
Heer van Urk
Heer van Emmeloord
Zoudenbalch
Zoudenbalch, Gerrit 1541
|
4549811
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kerk%20van%20Jar%C3%9Fum
|
Kerk van Jarßum
|
De Kerk van Jarßum (Jarßumer Kirche) is een hervormde kerk in de stad Emden in de Duitse regio Oost-Friesland. De bouw van de kerk volgde in 1797 na de afbraak van een middeleeuwse kerk uit circa 1300.
Geschiedenis
De eerste bakstenen kerk in Jarßum werd rond 1300 gebouwd. De oudste getuigenis van dit gebouw is een klok uit deze tijd, die ooit in de kerk hing. Hoe deze kerk er uit heeft gezien is moeilijk vast te stellen. Tekeningen of beschrijvingen ervan zijn tot nu toe onbekend. Wel weet men dat het gebouw twee torens kende, die zich aan de oostelijke en westelijke kant bevonden. Vermoedelijk was in één toren een uurwerk geplaatst, terwijl de andere toren als klokkentoren dienstdeed.
In de loop der eeuwen werd deze middeleeuwse kerk steeds bouwvalliger, totdat men in de 18e eeuw besloot de kerk door nieuwbouw te vervangen. De bouw van de nieuwe kerk vond plaats met het vrijgekomen sloopmateriaal van de middeleeuwse kerk. Met een lengte van 18,10 meter en een breedte van 7,80 meter is de huidige kerk kleiner dan haar voorganger. Ook het aantal banken in de nieuwbouw werd verminderd. Oorspronkelijk bezat het gebouw een zadeldak met een dakruiter. Dit dak werd in de jaren 1838-1841 gesloopt. Het huidige schilddak kreeg in de 20e eeuw zijn vorm.
Beschrijving
Het gebouw heeft in de noordelijke en de zuidelijke muur telkens vier ramen. De klokken bevinden zich boven de westelijke ingang en de beide kanten van de muur kennen hier een galmgat. Naast de ingang bevinden zich twee kleinere ramen. Boven de ingang is een steen aangebracht, die net als het ijzeren jaartal aan de gevel verwijst naar de eerstesteenlegging. Het interieur van de zaalkerk is boven door een hoog tongewelf afgesloten.
Inventaris
Een klok gegoten rond 1300 is het oudste voorwerp van de kerk en stamt nog uit de oude middeleeuwse kerk. De tweede klok werd in 1646 gegoten. Tot de meest waardevolle voorwerpen wordt een avondmaalsbeker uit 1630 gerekend, die door een meester uit Emden in de stijl van de renaissance werd vervaardigd en aan de Emder Johannes a Lasco Bibliotheek in bruikleen werd gegeven. Voorts behoren tot de vasa sacra een tinnen kan, die in 1850 door J. Janshen uit Emden werd gegoten.
De messing kroonluchter in het kerkschip kocht de gemeente in 1878 van de firma Swarte uit Emden.
Het eerste orgel kreeg de kerk in 1857. Het werd door de Emder orgelbouwer Brond de Grave Winter op de westelijke galerij gebouwd en bezat negen registers. Uit het jaar 1935 dateert een schriftelijk stuk, dat de slechte staat van het instrument omschrijft. In het jaar 1948 werd ten slotte voor 7.500 DM een nieuw orgel bij Paul Ott besteld, die hiervoor delen van het oude orgel hergebruikte. Een ander orgel werd in 1971 door Alexander Schuke uit Potsdam gebouwd. Dit orgel heeft één manuaal, een aangehangen pedaal en vijf registers.
|
5251767
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Morotaibrilvogel
|
Morotaibrilvogel
|
De morotaibrilvogel (Zosterops dehaani) is een zangvogel uit de familie Zosteropidae (brilvogels). Het is een endemische vogelsoort op de Noord-Molukken.
Taxonomie
De vogel werd in 1938 verzameld op het eiland Morotai (Noord-Molukken) en in 1939 geldig beschreven door Adriaan Cornelis Valentin van Bemmel. Van Bemmel beschreef de vogel als aparte soort en vernoemde hem naar de bosbouwkundige G. de Haan die de vogel naar het museum bracht. Later werd de soort als ondersoort beschouwd van de bruinkapbrilvogel (Z. atriceps).
Volgens een onderzoek dat in 2018 werd gepubliceerd zijn er duidelijke verschillen met de bruinkapbrilvogel (nominaat), zowel qua uiterlijk als op grond van de geluiden die ze maken en de keuze van het leefgebied. De morotaibrilvogel is een vogel die vooral op grotere hoogten (meer dan 800 meter boven zeeniveau) wordt aangetroffen en daar in lagere vegetatie voorkomt dan de bruinkapbrilvogel op Batjan, die veelal in laagland en op korte afstand van menselijke nederzettingen is te vinden.
Status
Omdat de vogel veeleer als ondersoort wordt beschouwd, is er geen aparte vermelding op de Rode Lijst van de IUCN. De populatie van de bruinkapbrilvogel (sensu lato) is niet gekwantificeerd. De vogel wordt als algemeen voorkomend gezien, maar het leefgebied krimpt en wordt steeds meer versnipperd door voortgaande ontbossing.
Brilvogels
IUCN-status niet geëvalueerd
Endemisch dier uit Indonesië
|
1774004
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dragyab
|
Dragyab
|
Dragyab Dzong, Chinees: Zhag'yab Xian is een arrondissement in de prefectuur Chamdo in de Tibetaanse Autonome Regio, China. De naam heeft betrekking op een meditatieplaats van de berschermheer Dagyab Kyabgön in een grot in de omgeving.
Geografie en klimaat
Het arrondissement ligt in het uiterste oosten van Tibet aan de bovenloop van de Mekong, ongeveer op 60 km ten zuiden van de regeringszetel in de stad Chamdo.
Het landschap kent vruchtbare rivieroases met veenachtige nederzettingen van boeren, maar ook dieprode, schrale rotslandschappen met loodrechte rotswanden en uitgestrekte hoogweides.
Het gebied bestaat uit een onherbergzaam gebied op een hoogte die varieert tussen 3100 en 4200 meter, met een gemiddelde hoogte van 3500 meter. Het arrondissement heeft een oppervlakte van 8250 km² en telde in 2004 53.628 inwoners. De gemiddelde jaarlijkse temperatuur is 8 °C en jaarlijks valt er gemiddeld 400 mm neerslag.
Economie en infrastructuur
Een moderne infrastructuur bestaat begin 21e eeuw niet. Het paard dient als reis- en transportmiddel. De inwoners leven voornamelijk van de landbouw of als nomaden. In het uiterste westen van het arrondissement zijn de opstijgende vliegtuigen van de luchthaven Chamdo Bangda in het arrondissement Pasho te zien.
Bestuurlijke indeling
Dragyab is opgebouwd uit drie grote gemeentes en tien gemeentes, die bestuurd worden vanuit Yendum met 9.314 inwoners (2000).
Arrondissement in de Tibetaanse Autonome Regio
Chamdo
|
1806342
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dianne%20Liesker
|
Dianne Liesker
|
Dianne Liesker (Geldrop, 3 april 1974) is een Nederlandse comédienne.
Liesker is geboren in Geldrop en verhuisde op eenjarige leeftijd naar Leek in de provincie Groningen waar ze de lagere en middelbare school deed. Vervolgens studeerde ze journalistiek in Zwolle. Nadat ze haar diploma behaalde, liet ze zich onderwijzen door de Theateropleiding Selma Susanna te Amsterdam, waar opleidingen worden gegeven in het theater- en kleinkunstvak.
In 2006 bereikte ze de halve finale van de Culture Comedy Award. In 2007 sloot ze zich aan bij het comedygezelschap Comedytrain, waar zij tot begin 2009 speelde. In 2010 was Liesker een van de negen halvefinalisten van het Camerettenfestival. De finale haalde ze niet, maar ze ging wel naar huis met de persoonlijkheidsprijs.
In 2014 kwam haar eerst soloprogramma uit: Ik blijf verdomme hier!, waarvoor zij in datzelfde jaar de Verborgen Bokaal won. Met het nummer Nooit meer dansen haalde Liesker de landelijke media. Het nummer werd geschreven naar aanleiding van de zedenzaak tegen Robert M. en ze probeert daarin het verdriet dat een ouder voelt als zijn kind iets overkomt bespreekbaar te maken.
In 2015 deed ze mee aan de realityserie De Zeven Zeeën. Ze viel af in de eerste aflevering.
Nederlands komiek
|
5536066
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel%20Mishaegen
|
Kasteel Mishaegen
|
Het Kasteel Mishaegen is een kasteel nabij de Antwerpse plaats Brasschaat, gelegen aan Mishagen 47.
Geschiedenis
In 1482 werden twee boerderijen in dit gebied geschonken aan het Sionklooster (ook: Klooster van Mishagen) van de zusters augustinessen. Deze boerderijen waren de Grote Mishagen, voor het eerst vermeld in 1423, en de Kleine Mishagen, voor het eerst vermeld in 1411 als Mishagen.
Van het klooster is de ontstaansgeschiedenis niet bekend. In 1542 werd het door de troepen van Maarten van Rossum aangevallen en kort daarna begonnen de godsdiensttwisten, waarop de zusters in 1564 naar Breda vertrokken.
Mishaegen kende daarna diverse eigenaars en in 1769 werd het gekocht door Charles de Proli, welke er in 1772 een hof van plaisantie (buitenhuis) liet bouwen. Dit was een koopman, die echter failliet ging, waarop het goed aan de familie Guyot kwam.
De twee hoeven werden in 1940 gesloopt.
Domein
Het kasteel is van 1772 en werd gebouwd in classicistische stijl. In de 20e eeuw werd het verfraaid met onder meer het driehoekig fronton.
Het omringende park werd in het derde kwart van de 19e eeuw heraangelegd. Ook kwam er toen een koetshuis en een conciërgewoning annex boerderij.
Mishaegen
Onroerend erfgoed in Brasschaat
|
3867389
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pianoconcert%20nr.%202%20%28Merikanto%29
|
Pianoconcert nr. 2 (Merikanto)
|
Aarre Merikanto voltooide zijn Pianoconcert nr. 2 in 1937. Hij had er in totaal drie jaar aan gewerkt. Zijn eerste pianoconcert was goed ontvangen, maar verdween al snel van de podia. Zijn tweede werk in het genre moest lang wachten op haar première. De moderniteiten van Merikanto lagen (nog) niet zo goed in het (op muzikaal gebied) behoudende Finland. Het pianoconcert is geschreven in een neoclassicistische stijl met romantische trekken. De eerste uitvoering vond plaats op 12 juni 1954 door Tapani Valsta, de algehele leiding had Matti Similä. De uitvoering vond nota bene plaats in het kader van een Sibeliusweek, genoemd naar de componist waar de muziek van Merikanto eigenlijk geen binding mee had.
Het concert kent de klassieke driedelige opzet:
Tranquillo
Lento assai
Allegro assai
Merikanto schreef het voor:
piano
2 dwarsfluiten, 2 hobo's, 2 klarinetten, 2 fagotten
3 hoorns, 2 trompetten, 2 trombones
pauken
violen (8 eerste, 8 tweede), 6 altviolen, 6 celli en 4 contrabassen
2 Merikanto
Compositie van Aarre Merikanto
Compositie voltooid in 1937
|
4886740
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Konstantin%20Koetsjajev
|
Konstantin Koetsjajev
|
Konstantin Vitaljevitsj Koetsjajev (Russisch: Константин Витальевич Кучаев, Rjazan, 18 maart 1998) is een Russisch voetballer die doorgaans uitkomt als middenvelder. In april 2017 debuteerde hij in het eerste elftal van CSKA Moskou. Koetsjajev maakte in 2020 zijn debuut in het Russisch voetbalelftal.
Clubcarrière
Koetsjajev speelde in de jeugd van CSKA Moskou en brak op 2 april 2017 door toen hij mee mocht spelen in de competitiewedstrijd tegen Krylja Sovetov Samara (2–1 winst). Aleksandr Golovin en Bibras Natkho scoorden voor CSKA en Cristian Pasquato tekende voor het tegendoelpunt. Van coach Viktor Goncharenko mocht hij vijf minuten voor het einde van de wedstrijd invallen voor Golovin. Zijn eerste doelpunt als profvoetballer volgde op 27 september 2017, toen hij in de Champions League tegen Manchester United in de zesentachtigste minuut inviel voor Vitinho. Op dat moment stond United met 0–4 voor door twee treffers van Romelu Lukaku en een van zowel Anthony Martial en Henrich Mchitarjan. In de blessuretijd maakte Koetsjajev een tegentreffer op aangeven van Golovin. In januari 2022 werd de middenvelder voor een half seizoen op huurbasis gestald bij Roebin Kazan.
Clubstatistieken
Bijgewerkt op 7 juni 2023.
Interlandcarrière
Koetsjajev maakte zijn debuut in het Russisch voetbalelftal op 12 november 2020, toen met 0–0 gelijkgespeeld werd tegen Moldavië. Hij mocht van bondscoach Stanislav Tsjertsjesov in de rust invallen voor Aleksej Ionov. De andere debutanten dit duel waren Igor Divejev en Ivan Obljakov (beiden eveneens CSKA Moskou).
Bijgewerkt op 7 juni 2023.
Referenties
Russisch voetballer
|
2636730
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gorgelpijp
|
Gorgelpijp
|
De gorgelpijp (Ectopleura larynx) is een hydroïdpoliep uit de familie Tubulariidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1786 gepubliceerd door John Ellis & Daniel Solander.
Beschrijving
De gorgelpijp vormt ronde massa's van grote roze poliepen. De stengels zijn buisvormig, met een geelachtig gekleurde omhulling en zijn vertakt aan de basis. De poliep is lichtroze tot rood, en bestaat uit een centrale cirkel van mondtentakels omringd door een tweede krans van blekere maar grotere tentakels. Totale hoogte 40–60 mm; diameter van de poliep en tentakels is ongeveer 10 mm.
Verspreiding
Het verspreidingsgebied van de gorgelpijp ligt aan beide zijden van de Noord-Atlantische Oceaan, alsmede in de Middellandse Zee. Deze hydroïdpoliep wordt meestal gevonden op rotsen en op algen in matige tot sterke getijdenstromen. De soort komt het meest voor in ondiep water als aangroeisel aan pieren en de onderkant van boten, tot een diepte van 25 meter of meer in sterke getijdestromen. In Nederland is de gorgelpijp aanwezig in de Noordzee en de Zeeuwse wateren.
Tubulariidae
|
5597964
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Beste%20kameraden%21
|
Beste kameraden!
|
Beste kameraden! (Russisch: Дорогие товарищи!, Dorogieje tovarisjtsji!, internationale titel: Dear Comrades!) is een Russische historische film uit 2020 over het Bloedbad van Novotsjerkassk in 1962. De film werd geregisseerd door Andrej Kontsjalovski. De film ging in première tijdens het Filmfestival van Venetië.
Verhaal
In 1962 vindt er in Novotsjerkassk een demonstratie plaats als gevolg van voedsel- en voorraadtekorten. Oud-frontsoldate Ljoeda Sjomina (Joelia Vysotskaja), een overtuigd communiste, ziet demonstranten neergeschoten worden in een poging van de overheid om de demonstratie te verhullen. Sjomina's dochter, die partij koos voor de demonstranten, raakt tijdens de schietpartij vermist. Deze gebeurtenissen stellen haar overtuigingen op de proef.
Ontvangst
De film werd positief ontvangen door critici. Rotten Tomatoes gaf de film een score van 95% op basis van 55 recensies. Metacritic gaf een gewogen score van 82 van 100 op basis van 14 critici. André Waardenburg van NRC gaf een maximale score van vijf sterren. Volgens hem laat Kontsjalovski "alles zien in een sobere stijl. Tel daarbij het indringende spel van Joelia Vysotskaja (Kontsjalovski’s echtgenote) op als partijbureaucraat Ljoeda, en je hebt een historische film die je niet licht vergeet."
Russische film
Historische film
Dramafilm
Film uit 2020
|
496242
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Viktor%20Christenko
|
Viktor Christenko
|
Viktor Borisovitsj Christenko (Russisch: Виктор Борисович Христенко) (Tsjeljabinsk, 28 augustus 1957) is een Russisch politicus en was waarnemend premier van Rusland van 24 februari tot 5 maart 2004.
Kasjanov werd geboren in Tsjeljabinsk in 1957. In 1979 studeerde hij af aan het Polytechnisch Instituut van Tsjeljabinsk, waarna hij daar bleef werken als achtereenvolgens ingenieur, instructeur en docent. Van 1990 tot 1991 was hij afgevaardigde voor de stadssovjet van Tsjeljabinsk, waarna hij van 1991 tot 1996 achteenvolgens afgevaardigde was voor oblast Tsjeljabinsk en vicehoofd van het bestuur van oblast Tsjeljabinsk. In maart 1997 werd hij benoemd tot vertegenwoordiger van de president van Rusland in oblast Tsjeljabinsk en in juli 1997 werd hij benoemd tot viceminister van Financiën van Rusland. Van april tot september 1998 was hij vicepremier in het kortstondige kabinet van Sergej Kirijenko. Op 28 oktober 1998 werd hij benoemd tot staatssecretaris van het Ministerie van Financiën. In mei 1999 werd hij benoemd tot eerste vicepremier in het kabinet van Sergej Stepasjin en behield deze functie in het kabinet van Vladimir Poetin. In januari 2000 werd hij benoemd tot vicepremier in het kabinet van Michail Kasjanov. Van 24 februari tot 5 maart 2004 verving hij Kasjanov als premier toen deze werd ontslagen door Poetin een paar maanden voor de presidentsverkiezingen van 2004. Na de presidentsverkiezingen werd hij na de benoeming van Michail Fradkov tot premier, weer vicepremier, om op 9 maart te worden benoemd tot minister van Industrie en Energie
Premier van Rusland
Russisch minister
Russisch staatssecretaris
|
933121
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Summorum%20Pontificum
|
Summorum Pontificum
|
Summorum Pontificum is een motu proprio van paus Benedictus XVI dat op 7 juli 2007 gepubliceerd werd en op 14 september 2007, op het feest van de Kruisverheffing, van kracht werd. Met dit motu proprio gaf Benedictus XVI meer ruimte om de H. Mis te vieren volgens de Tridentijnse ritus. Het document bevat een inleiding en twaalf nieuwe wettelijke regelingen met betrekking tot de viering van de Mis volgens het Romeins Missaal (1570) van paus Pius V, herzien in 1962 door paus Johannes XXIII.
In zijn schrijven stelt Benedictus dat het Missale Romanum van paus Paulus VI, de gewone uitdrukking is van de Lex orandi van de Katholieke Kerk van de Latijnse ritus, terwijl het Missale Romanum van de heilige Pius V en door de zalige Johannes XXIII opnieuw uitgegeven, dient beschouwd te worden als de buitengewone vorm
van dezelfde Lex orandi van de Kerk. Beiden zijn twee gebruiken van de éne Romeinse ritus.
Verder schrijft de paus dat de Editio typica van het Romeins missaal van het jaar 1962 nooit werd afgeschaft en dat de Tridentijnse liturgie wegens het eerbiedwaardige en oude gebruik ervan de gepaste eer dient te genieten.
Volgens het motu proprio mag elke priester, mits voldoende geschoold, voor zichzelf de Mis volgens het missaal van 1962 lezen. Gelovigen mogen hierbij aanwezig zijn op aanvraag bij de betreffende priester. Een groep parochianen mag vragen om een viering van de H. Mis volgens de Tridentijnse liturgie te organiseren. De parochiepriester dient welwillend te staan tegenover dit verlangen. Ziet hij toch onoverkomelijke bezwaren, dan is beroep op de bisschop mogelijk. Ook de sacramenten van doopsel, biecht en oliesel/ziekenzalving mogen volgens de liturgische boeken van 1962 worden gevierd.
In Nederland is één kerk tot rectoraat verheven ten behoeve van de Tridentijnse ritus. Het betreft de Sint-Agneskerk in Amsterdam Oud-Zuid. In deze kerk worden uitsluitend missen volgens de buitengewone vorm van de Romeinse ritus gecelebreerd. De priesters zijn lid van de pauselijke Priesterbroederschap van Sint-Pieter (FSSP).
|
4577135
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/IVBO%20%28Brugge%29
|
IVBO (Brugge)
|
Het Intergemeentelijk samenwerkingsverband voor vuilverwijdering en -verwerking in Brugge en Ommeland – afgekort: IVBO – is een intercommunale waarin negen gemeenten in het noorden van de Belgische provincie West-Vlaanderen samenwerken voor de ophaling en verwerking van afval: Beernem, Blankenberge, Brugge, Damme, De Haan, Jabbeke, Oostkamp, Zedelgem en Zuienkerke. Behalve het huishoudelijk en bedrijfsafval uit de eigen gemeenten, wordt ook afval van andere plaatsen verwerkt.
De IVBO beschikt over een eigen afvalverbrandingsinstallatie aan de Pathoekeweg in Brugge. Deze dateert uit 1982, maar is regelmatig gemoderniseerd. Thans verloopt het verbrandingsproces volledig geautomatiseerd en computergestuurd. De verwerkingscapaciteit bedraagt 200.000 ton afval per jaar. De installatie bestaat uit drie parallelle ovenlijnen met een capaciteit van elk 9 ton per uur. Via warmterecuperatie wordt enerzijds elektriciteit geproduceerd en anderzijds heet water dat gebruikt wordt voor het verwarmen van een aantal gebouwen in de buurt, waaronder het AZ Sint-Jan. Op een naastgelegen terrein ligt een composteringsinstallatie, waar jaarlijks 20.000 ton selectief ingezameld groenafval tot compost verwerkt wordt.
Binnen het werkingsgebied van de IVBO bevinden zich ook nog elf containerparken. Deze worden evenwel niet door de IVBO beheerd, maar vallen onder de bevoegdheid van de betrokken gemeenten.
Externe link
Officiële website
Brugge
Afvalverwerkingsbedrijf
Intercommunale in België
|
5316468
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Consolidated%20Aircraft
|
Consolidated Aircraft
|
De Consolidated Aircraft Corporation werd in 1923 opgericht door Reuben H. Fleet. Fleet nam de activiteiten over van het failliete bedrijf Gallaudet Aircraft Company en kocht tevens de Dayton-Wright Company. Deze laatste was een dochteronderneming van General Motors. Het hoofdkantoor kwam in Buffalo in de staat New York.
Het eerste vliegtuig van Consolidated was een nog door Dayton-Wright ontwikkeld een-motorig toestel voor opleidingsdoeleinden, de TW-3. Het Amerikaanse leger nam deze in gebruik als de PT-1 Trusty. In september 1924 verhuisde het bedrijf van de voormalige Gallaudet fabriek in Connecticut naar nieuwe faciliteiten in Buffalo. In dit jaar kreeg het ook de opdracht van de Amerikaanse marine voor een marineversie van de PT-1 Trusty met de naam NY-1.
In 1933 nam Consolidated het besluit te verhuizen van de oost- naar de westkust. Het warmere klimaat, de ruimere arbeidsmarkt en minder invloed van de vakbonden waren redenen voor de verhuizing. Op 20 oktober 1935 werd de nieuwe fabriek in San Diego, naast het Lindbergh Field, officieel geopend.
In de jaren 1920 en 1930 bracht Consolidated een aantal succesvolle vliegboten op de markt. De meest succesvolle was de Consolidated PBY Catalina die in 1936 op de markt kwam. Het toestel werd tijdens de Tweede Wereldoorlog geproduceerd en op grote schaal door de geallieerden ingezet. In nog grotere aantallen werd de zware bommenwerper B-24 Liberator gefabriceerd. Het prototype van de B-24 maakte zijn eerste vlucht in december 1939. De eerste order kwam van Frankrijk in 1940, maar korte tijd later was de Franse overgave aan de Duitsers en de vliegtuigen kregen Groot-Brittannië als bestemming. Tegen het einde van de oorlog waren 18.482 bommenwerpers van dit type gebouwd, waarvan 6726 in San Diego. Consolidated had zelf onvoldoende capaciteit en andere producenten sprongen bij, zoals Douglas, North American en Ford. Ford nam met de speciaal gebouwde fabriek Willow Run ruim de helft van de productie voor zijn rekening. In 1941 was Consolidated de grootste werkgever van San Diego met 25.000 werknemers en het jaar daarop steeg dit tot 45.000. In 1943 maakten vrouwen zo'n 40% van alle werknemers uit.
In november 1941 verkocht Fleet zijn belang van 34,26% in Consolidated voor US$ 10,9 miljoen aan Victor Emanuel, de president van Aviation Corporation (AVCO), met het idee dat Consolidated zou worden samengevoegd met AVCO's dochteronderneming Vultee. In 1943 was de fusie een feit en de gingen samen verder als Consolidated-Vultee Aircraft, later hernoemd tot Convair.
In maart 1953 kocht General Dynamics een meerderheidsbelang in Convair, waar het vliegtuig of vliegtuigonderdelen bleef produceren totdat het in 1994 aan McDonnell Douglas werd verkocht. McDonnell Douglas sloot dit bedrijfsonderdeel al in 1996.
Naslagwerk
Consolidated Aircraft Corporation Arcadia Publishing Library Editions (2008)
Amerikaans vliegtuigbouwer
|
5693875
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Julio%20Vel%C3%A1zquez
|
Julio Velázquez
|
Julio Velázquez Santiago (Salamanca, 5 oktober 1981) is een Spaans voetbaltrainer. Vanaf 2022 stond hij aan het hoofd van Eredivisie-club Fortuna Sittard.
Carrière
Velázquez begon met trainen toen hij vijftien jaar oud was en was de jongste trainer ooit van de Segunda División; bij Villarreal B was hij dertig jaar en twee maanden oud. Hij leidde vier andere clubs in dezelfde competitie.
In het buitenland trainde Velázquez enkele jaren in de Primeira Liga van Portugal met Belenenses, Vitória de Setúbal en Marítimo. Hij had ook een korte periode in de Italiaanse Serie A, bij voetbalclub Udinese.
Eredivisie
Op 9 september 2022 tekende Velázquez een eenjarig contract bij Fortuna Sittard, op dat moment de nummer achttien in de Nederlandse Eredivisie. Hij leidde hen acht dagen later naar hun eerste overwinning van het seizoen in de Eredivisie, 1–0 thuis tegen Excelsior Rotterdam.
Zondag 28 mei 2023 na afloop van het seizoen van de Eredivisie, is door Fortuna Sittard bekendgemaakt dat de samenwerking met de hoofdtrainer Julio Velázquez en diens drie assistenten na goed overleg is beëindigd. In het seizoen 2022/2023 wist de hoofdtrainer, Julio Velázquez de club te behoeden voor degredatie en eindigde op een dertiende plaats in de Eredivisie.
Spaans voetbalcoach
|
1567642
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Groenendijkse%20Molen
|
Groenendijkse Molen
|
De Groenendijkse Molen is een wipmolen aan de Groenendijksepolder in Hazerswoude-Rijndijk in de Nederlandse gemeente Alphen aan den Rijn. De molen is gebouwd ten behoeve van de bemaling van de polder Nieuw Groenendijk. Hij stond model voor de Rooie Wip, die twaalf jaar later werd gebouwd. In 1884 is het bovenhuis vernieuwd. In 1939 werd het scheprad vervangen door een schroefpomp en werd het gevlucht half-verdekkerd. In 1959 werd een elektromotor naast de molen gebouwd die de schroefpomp aandreef. Bij de laatste restauratie in 1999 is de waterloop zo aangepast dat de Groendijkse Molen zowel kan uitmalen als in circuit kan rondmalen.
In 2008 zijn door de gemeente plannen ontwikkeld om tot op korte afstand woningen te bouwen en een bedrijventerrein aan te leggen.
De Groenendijkse Molen is sinds 1966 eigendom van Rijnlandse Molenstichting en heeft de status rijksmonument. De molen is te bezoeken wanneer de molen draait.
Externe link
Lijst van rijksmonumenten in Hazerswoude-Rijndijk
Rijksmonument in Alphen aan den Rijn
Molen in Alphen aan den Rijn
Wipmolen
Poldermolen
Maalvaardige molen
|
2311743
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Addicted%20Kru%20Sound
|
Addicted Kru Sound
|
Addicted Kru Sound (kortweg AKS) is een Belgische band/DJ-groep uit Leuven die een mix van breakbeat, funk, drum 'n bass, dubstep en electro speelt. De band bestaat uit vijf leden en wordt daarnaast vaak bijgestaan door zangeres Lola (Laura Groeseneken). Ook Selah Sue heeft regelmatig met de band opgetreden.
Addicted Kru Sound heeft in opdracht van Jamie Lidell een officiële remix gemaakt en samen met Syndaesia een officiële remix voor Wu-Tang Clan gemaakt. Daarnaast treedt de band live op en draaien ze DJ-sets. Zo stonden ze op grote festivals als Lowlands, Dour, Pukkelpop, Laundry Day en Tomorrowland.
In april 2011 verscheen hun eerste single Give It Back (uitgegeven onder de naam AKS & Lola door het label Forma.T Records). 30 april 2012 brachten ze via YouTube "Round & Round" uit.
Discografie
Ep's
Out Of Control (21 mei 2012)
Singles
|-
|align="left"|Give it back||11-04-2011||16-04-2011||tip18||-|| als AKS / met Lola
|-
|align="left"|Round & round||30-04-2012||26-05-2012||tip12||-|| als AKS
|-
|align="left"|Closer||20-08-2012||01-09-2012||tip37||-|| als AKS
|-
|align="left"|Someone else||16-03-2015||28-03-2015||tip63||-|| als AKS
|}
Externe link
Officiële website
Belgische danceact
|
2280875
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ballon%20d%27Or%201996
|
Ballon d'Or 1996
|
De Ballon d'Or 1996 was de 41e editie van de voetbalprijs georganiseerd door het Franse tijdschrift France Football. De prijs werd gewonnen door de Duitser Matthias Sammer (Borussia Dortmund).
De jury was samengesteld uit 51 journalisten die aangesloten waren bij de volgende verenigingen van de UEFA: Albanië, Andorra, Armenië, Azerbeidzjan, Duitsland, Oostenrijk, België, Bulgarije, Wit-Rusland, Bosnië-Herzegovina, Cyprus, Kroatië, Slovenië, Slowakije, Estland, Denemarken, Spanje, Finland, Frankrijk, Wales, Georgië, Griekenland, Hongarije, Engeland, Ierland, Noord-Ierland, Faeröer-eilanden, IJsland, Israël, Italië, Letland, Litouwen, Liechtenstein, Luxemburg, Macedonië, Malta, Moldavië, Nederland, Noorwegen, Polen, Portugal, Roemenië, Rusland, San Marino, Schotland, Tsjechië, Zweden, Zwitserland, Oekraïne, Turkije en Joegoslavië.
De resultaten van de stemming werden gepubliceerd in editie 2646 van France Football op 24 december 1996.
Stemprocedure
Elk jurylid koos de beste vijf spelers van Europa uit een shortlist van vijftig spelers. De speler op de eerste plaats kreeg vijf punten, de tweede keus vier punten en zo verder. Op die wijze werden 765 punten verdeeld, 255 punten was het maximale aantal punten dat een speler kon behalen (in geval van een eenenvijftig koppige jury).
Uitslag
Trivia
Het was de eerste van elf achtereenvolgende keren dat Zinédine Zidane het eindklassement zou behalen.
Referentie
Eindklassement op RSSSF
Ballon d'Or
Voetbal in 1996
|
1140371
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Repertorium
|
Repertorium
|
Een repertorium is een overzicht van schriftelijke bronnen, geselecteerd volgens een bepaald intern of extern criterium (plaats van redactie, aard of genre van de tekst, thematiek, milieu waarin de tekst ontstaan is, enzovoorts). Verwar repertorium niet met een inventaris: een inventaris is een overzicht van de schriftelijke bronnen, nagelaten door een bepaalde instelling en bewaard in één archief of zelfs één archieffonds.
Notariaat
Onder het repertorium wordt in het notariaat verstaan: een register waarin de verleden akten worden ingeschreven. Dit wordt periodiek aan de belastingdienst overgelegd met het oog op bijvoorbeeld de overdrachtsbelasting. Thans wordt het register op een elektronische wijze bijgehouden.
Geschiedenis
W. Wattenbach schreef een driedelig werk Deutschlands Geschichtsquellen im Mittelalter, een voor de vroege middeleeuwen, een voor de volle middeleeuwen en voor de late middeleeuwen. Samen vormen deze drie werken een systematisch overzicht van de bronnen voor de geschiedenis van het Duitse Rijk in de Middeleeuwen (alle zijn verbeterde versies van WATTENBACH, W., Deutschlands Geschichtsquellen im Mittelalter bis zur Mitte des XIII. Jahrhunderts, 2 delen, Berlin, 1893-1894). Ingedeeld in verschillende tijdvakken, met indelingen volgens institutionele, maar vooral volgens regionale principes (met daarbinnen institutionele en thematische indelingen). Geregeld verschijnt van elk deel een volledig herziene versie, met geheel nieuwe bijdragen van pas aangetrokken auteurs. Elk deel bestaat dus tegenwoordig in een handvol versies, die soms best naast elkaar gelezen worden.
Geneeskunde
Een bekend repertorium is dat van geneesmiddelen, een groot dik boek dat in ziekenhuizen en door artsen gebruikt wordt. Het is een "Overzicht van door het College ter beoordeling van geneesmiddelen geregistreerde informatieteksten van farmaceutische spécialités". en is in Nederland verkrijgbaar als het Farmacotherapeutisch Kompas.
In de homeopathie bevat een repertorium een index, vaak ingedeeld in hoofdgroepen, met daaronder symptomen. Bijvoorbeeld: Hoofd - hoofdpijn - achter de ogen. Bij al deze symptomen worden middelen genoemd, met de mate waarin het middel volgens homeopaten succesvol voorgeschreven is in het verleden. In 1897 publiceerde James Tyler Kent voor het eerst een repertorium. Sindsdien zijn meerdere repertoria gepubliceerd. Moderne repertoria zijn zo uitgebreid geworden, dat zij niet meer in hun geheel in boekvorm gepubliceerd worden, maar alleen nog digitaal. Het met behulp van een repertorium zoeken van mogelijke homeopathische middelen die kunnen worden ingezet bij de symptomen van een patiënt, heet repertoriseren.
Informatiewetenschap
Naslagwerk
Archief
|
81702
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Onderkast
|
Onderkast
|
Een onderkast, minuskel of kleine letter is een letter die de x-hoogte heeft, eventueel met stok of staart. Kleine letters staan tegenover de kapitalen of hoofdletters.
Een voorbeeld:
DIT ZIJN KAPITALEN
dit is onderkast
De naam onderkast is afkomstig uit de grafische industrie uit de tijd dat er nog in lood werd gezet. De letters worden bewaard in een kast, een lade met veel vakjes. De kast wordt op de bok geplaatst en daarna worden de letters stuk voor stuk uit de kast gehaald en gezet.
In Nederland was het lange tijd, vooral in de negentiende eeuw, gebruikelijk om de letter van een korps op te bergen in twee kasten: de bovenkast die kapitalen bevatte en de onderkast die kleine letters bevatte. De lade met de kapitalen had in de bok een vaste plaats boven de lade met de kleine letter. De kleine letter kreeg de naam onderkast dus naar de plaats van de lade in de bok.
De onderkast is ontstaan uit de kleine schrijfletter. In 670 produceerde de Abdij van Luxeuil het eerste handschrift met kleine letters die qua vorm, dus niet alleen in grootte, verschilden van de kapitalen. Op dat moment was er van kasten uiteraard nog geen sprake: handschriften werden per definitie geschreven. Maar het vormverschil werd overgenomen bij de ontwikkeling van de boekdrukkunst (ca. 1450).
Er bestonden vele varianten van de vorm en indeling van letterkasten, er was een groot verschil tussen de letterladen die in gebruik waren. Talen als Engels, Frans, Duits en Nederlands hebben een groot verschil in letterpolis, de letter-frequenties en het gebruik van accenten. Bijgevolg verschilden de ruimten die voor letters in de kasten gereserveerd moest worden. Zo bestonden er grote verschillen tussen de letterkasten die in gebruik waren in al de landen van Europa en daarbuiten.
Kasten gevuld met loden letters worden snel erg zwaar, zeker voor de grotere korpsen, dan kunnen ze snel 30 tot 40 kilo wegen. Door de letter over twee kasten te verdelen, kon het gewicht per lade dan nog enigermate beperkt gehouden worden. In de twintigste eeuw werden beide typen kast samengevoegd in één lade, de driekwartkast. Toch waren dergelijke en nog wel grotere – en dus zwaardere – kasten overal door de eeuwen heen in gebruik.
De term minuskel wordt vooral gebruikt voor handgeschreven letters (kalligrafie).
|
1701892
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Resolutie%201684%20Veiligheidsraad%20Verenigde%20Naties
|
Resolutie 1684 Veiligheidsraad Verenigde Naties
|
Resolutie 1684 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties werd unaniem door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties aangenomen op 13 juni 2006, en verlengde de ambtstermijnen van de rechters van het Rwandatribunaal tot eind 2008.
Achtergrond
Toen Rwanda een Belgische kolonie was, werd de Tutsi-minderheid in het land verheven tot een elitie die de grote Hutu-minderheid wreed onderdrukte. Na de onafhankelijkheid werden de Tutsi verdreven en namen de Hutu de macht over. Het conflict bleef aanslepen, en in 1990 vielen Tutsi-milities verenigd als het FPR Rwanda binnen. Met westerse steun werden zij echter verdreven.
In Rwanda zelf werd de Hutu-bevolking opgehitst tegen de Tutsi. Dat leidde begin 1994 tot de Rwandese genocide. De UNAMIR-vredesmacht van de Verenigde Naties kon vanwege een te krap mandaat niet ingrijpen. Later dat jaar werd het Rwanda-tribunaal opgericht om de daders te vervolgen.
Inhoud
Op 31 januari 2003 had de Algemene Vergadering elf rechters verkozen voor een vierjarige ambtstermijn bij het Rwandatribunaal. Op 7 juli 2003 werd Mansoor Ahmed opgevolgd door Khalida Rachid Khan. Op 8 april 2004 werd Lloyd George Williams opgevolgd door Charles Michael Dennis Byron. En op 2 augustus werd Asoka de Zoysa Gunawardana opgevolgd door Asoka de Silva.
Op vraag van secretaris-generaal Kofi Annan werd de ambtstermijn van volgende rechters verlengd tot 31 december 2008: Dennis Byron, Asoka de Silva, Sergej Jegorov, Mehmet Güney, Khalida Khan, Erik Møse, Arlette Ramaroson, Jai Ram Reddy, William Sekule, Andrésia Vaz en Inés Weinberg de Roca.
Ten slotte werd de landen gevraagd te zorgen dat hun rechters in het tribunaal tot 31 december 2008 beschikbaar bleven.
Verwante resoluties
Resolutie 1512 Veiligheidsraad Verenigde Naties (2003)
Resolutie 1534 Veiligheidsraad Verenigde Naties (2004)
Resolutie 1705 Veiligheidsraad Verenigde Naties
Resolutie 1717 Veiligheidsraad Verenigde Naties
1684
VR1684
|
5582472
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Moder%20Svea%20%28Rolf%20Adlersparre%29
|
Moder Svea (Rolf Adlersparre)
|
Moder Svea (Zweeds voor Moeder Zweden) is een sculptuur die Moeder Svea, een allegorische voorstelling van het land Zweden, voorstelt, gemaakt door Rolf Adlersparre in de periode 1892-1894. Het zinken beeld staat voor een nis van een voormalig bankgebouw aan de Stora Nygatan 40-42 in Gamla Stan, Stockholm (Zweden).
Beschrijving
De figuur Moder Svea is afgebeeld als een vrouwelijke krijger met zwaard en schild met het wapen van Zweden. Ze draagt een soort maliënkolder, een rok en een kroontje. Aan haar voeten rust een leeuw. Het beeld is ongeveer 2,2 meter hoog en 1,4 bij 0,5 meter groot.
Geschiedenis
Adlersparre kreeg de opdracht voor deze sculptuur van de Stockholms Enskilda Bank. Deze bank had haar hoofdkantoor vanaf 1860 aan de Lilla Nygatan 23 in Gamla Stan, vanwaaruit de bank zich uitbreidde tot aan de Stora Nygatan. Deze bank was bij oprichting de eerste particuliere bank van de stad en het eerste grote bankgebouw van het land. De bank bleef tot 1915 in dit gebouw.
De gieterij van Otto Meyer goot het beeld in zink, gemarkeerd met OTTO M onder de leeuwenstaart op het beeld. Het beeld Moder Svea werd in 1894 geplaatst aan de zijde van de Stora Nygatan in Gamla stan, Stockholm (Zweden).
Beeldende kunst in Zweden
Cultuur in Stockholm
|
5472606
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/J%C3%A4rve%20%28Kohtla-J%C3%A4rve%29
|
Järve (Kohtla-Järve)
|
Järve is een van de vijf stadsdistricten (Estisch: linnaosad) van Kohtla-Järve, een stad in het noordoosten van Estland, provincie Ida-Virumaa. De stad bestaat uit vijf stadsdelen die onderling niet verbonden zijn. Järve (op het kaartje aangegeven met 1) ligt het meest westelijk en is tevens het grootste stadsdeel (21,6 km²; Ahtme, het één na grootste stadsdeel, meet 10,5 km²). Järve heeft 15.877 inwoners (2023). 47,1% van de bevolking van de stad woont in Järve.
Geschiedenis
Järve is het oudste stadsdeel. De andere stadsdelen kwamen er later bij; Ahtme bijvoorbeeld in 1960. Järve ontstond in de vroege jaren twintig van de 20e eeuw als vestiging van arbeiders in de olieschalie-industrie op het grondgebied van het vroegere landgoed van Järve en voor een klein deel van dat van Kohtla. Järve en Kohtla liggen nu in de gemeente Toila. Het nieuwe dorp kreeg de naam Kohtla-Järve naar de twee voormalige landgoederen. Op 22 februari 1923 kreeg Kohtla-Järve een eigen postkantoor. In 1946 kreeg Kohtla-Järve de status van stad. Op dat moment bestond de stad uit het huidige stadsdeel Järve plus het huidige dorp Järve. Het dorp Järve werd in 1977 een apart dorp. Het naburige Kohtla-Nõmme werd in 1947 als vlek bij de stadsgemeente Kohtla-Järve gevoegd en in 1959 een onderdeel van het stadsdeel Järve. In 1990 werd Kohtla-Nõmme als ‘kleine stad’ (Estisch: alev) verzelfstandigd.
Järve bestaat uit drie delen: Vanalinn, de oude stad, Uuslinn, de nieuwe stad, en Käva, het zuidelijk deel, dat tot 1946 een afzonderlijk dorp was.
Voorzieningen
Het stadhuis van Kohtla-Järve en het voetbalstadion Spordikeskuse staadion, waar Kohtla-Järve JK Järve speelt, liggen in het stadsdeel Järve.
Het cultureel centrum is een typisch voorbeeld van stalinistische architectuur. Het is gebouwd in 1953 en gerestaureerd in 2015.
De Russisch-orthodoxe Kerk van de Gedaanteverandering van Jezus (Estisch: Kohtla-Järve Issanda Muutmise kirik) is gebouwd in 1938 naar een ontwerp van de architect Anton Soans. De kerk, die aangesloten is bij de Estische Orthodoxe Kerk onder het patriarchaat Moskou, is een monument.
Het stadsdeel heeft een middelbare school, het Kohtla-Järve Gümnaasium, en een ziekenhuis, het Ida-Viru Keskhaigla.
Foto's
Externe link
Informatie over Kohtla-Järve
Kohtla-Järve
|
1855870
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Stefan%20Toonen
|
Stefan Toonen
|
Stefan Toonen (Grave, 17 september 1983) is een Nederlands voormalig voetballer die als voetbal doelman speelde. Nadien werd hij keeperstrainer.
Spelersloopbaan
Toonen debuteerde bij TOP Oss op 14 november 2003 in de thuiswedstrijd tegen Sparta Rotterdam. In twee seizoenen kwam hij tot elf wedstrijden. Hierna ging hij bij de amateurs van DOVO en later RKHVV spelen. In het seizoen 2008/09 werd hij door Feyenoord als amateur aan de selectie toegevoegd. Hij zou vierde doelman worden en voornamelijk actief zijn bij Jong Feyenoord. Hij speelde in één oefenduel in het eerste van Feyenoord. Eind augustus 2008 ging hij echter naar PSV waar hij wel een contract kreeg. Ook bij PSV dient hij als vierde doelman en is hij actief bij Jong PSV. In april 2010 werd bekend dat Toonen naar IJsselmeervogels vertrekt. Daar werd hij, als reserve doelman achter Martijn van Strien, met zijn club kampioen in de Zaterdag Topklasse en algeheel amateurkampioen. In 2011 stapte hij over naar het Wijchense SV AWC. Toen hij daar tweede doelman werd stapte hij nog dezelfde zomer over naar NOAD '32. Via Achilles Veen kwam hij bij de amateurs van PSV.
Toonen speelde ook voor het Nederlands amateurteam.
Trainersloopbaan
Naast het voetbal is Toonen werkzaam in de buitenschoolse kinderopvang. Hij was ook actief als jeugdtrainer, eerst in het amateurvoetbal en sinds 2013 in de jeugdopleiding van PSV. Hij was acht jaar in de opleiding van PSV werkzaam als keeperstrainer van verschillende jeugdelftallen. Daarnaast was hij ook twee jaar keeperstrainer van het Nederlands elftal onder 15. Per 1 juli 2021 trad hij toe tot de technische staf als keeperstrainer van Bengaluru FC in India. In het seizoen 2022-23 werd hij keepertrainer van Cercle Brugge.
Externe links
Profiel op VI.nl
Profiel op PSVJeugd.nl
Nederlands voetballer
|
2995737
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kerk%20van%20de%20Intocht%20van%20de%20Heer%20in%20Jeruzalem
|
Kerk van de Intocht van de Heer in Jeruzalem
|
De Kerk van de Intocht van de Heer in Jeruzalem (Russisch: Входноиерусалимская церковь) behoort samen met de Aankondigingskerk tot de oudste Russisch-orthodoxe Kerken van de Russische stad Rjazan. De kerk is gelegen aan de Oelitsa Skomorosjinskaja 6 te Rjazan.
Geschiedenis
Een eerste verwijzing naar de kerk is van 1550. Het betrof een houten kerk die aan het einde van de 17e eeuw afbrandde. Na de brand besloot men in 1679 de kerk van steen te herbouwen. De nieuwe kerk werd in 1684 ingewijd door de metropoliet van Rjazan en Moerom.
Na de oktoberrevolutie werd de kerk enige tijd in gebruik gegeven aan de Levende Kerk, maar in 1935 werd besloten de kerk te sluiten. Vervolgens deed het gebouw dienst als werkplaats voor onder meer de productie van meubelen. Het gebouw behield gedurende de periode van onderdrukking haar oorspronkelijke vorm, een vierkante met vijf kleine koepels bekroonde hoofdkerk met refter en gedronken klokkentoren met schilddak, het interieur daarentegen ging geheel verloren.
De kerk keerde in 1992 terug naar de Russisch-orthodoxe Kerk. Op 2 december 1992 werd de kerk in gebruik genomen met de wijding van een kapel door aartsbisschop Simon. De kerk werd na de heropening volledig gerestaureerd.
Externe link
Officiële website van de Kerk van de Intocht van de Heer in Jeruzalem
Rjazan
Kerkgebouw in Rusland
Intocht van de Heer in Jeruzalem
|
1850895
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hamburger%20FC%201888
|
Hamburger FC 1888
|
Hamburger FC 1888 was een Duitse voetbalclub uit Hamburg die bestond van 1888 tot 1919, toen de club fuseerde met SC Germania 1887 Hamburg en SC Falke 06 tot de huidige topclub Hamburger SV. In 1900 was de club een van de stichtende clubs van de Duitse voetbalbond.
Geschiedenis
De club werd op 1 juni 1888 opgericht door studenten van het Wilhelm-Gymnasium. In 1894 was de club een van de medeoprichters van de Hamburg-Altonaer Fußball-Bund. In 1895 sloot de club FC Victoria 1895, kort na de oprichting van de club, zich bij HFC aan en werd in 1897 weer zelfstandig. In 1895 ging het eerste kampioenschap, dat georganiseerd werd door de bond, van start. Het was de eerste competitie in het Duitse Rijk, buiten de hoofdstad Berlijn. HFC 1888 werd vicekampioen, met grote achterstand op SC Germania. In 1897/98 trok de club zich na de heenronde terug uit de competitie. Na één jaar onderbreking meldde de club zich opnieuw aan, maar maakte het kampioenschap opnieuw niet af. Het volgende seizoen werd de club laatste en trad uit de voetbalbond. In 1902 sloot HFC zich weer aan en bleef nu.
Na enkele kwakkelseizoenen werd de club derde in 1906/07. Hierna belandde HFC weer in de middenmoot. De club werd kampioen in 1913/14, echter was dit seizoen de competitie slechts de tweede klasse. De Noord-Duitse voetbalbond had dat seizoen immers de NFV-Liga ingevoerd als hoogste klasse voor Noord-Duitsland met vijf clubs uit Hamburg-Altona. Hierdoor werden de stadscompetities de tweede klasse.
Door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog werd deze competitie weer afgeschaft en werd de competitie van Hamburg-Altona terug de hoogste klasse. De club eindigde de volgende seizoenen in de middenmoot en werd in 1917/18 zelfs laatste. Het volgende seizoen ging de club een oorlogsfusie aan met Victoria en trad één seizoen aan onder de naam KV Victoria/HFC 1888. De club werd kampioen en plaatse zich voor de Noord-Duitse eindronde. Na overwinningen op Schweriner FC 03, Borussia Harburg en Kieler SV Holstein plaatste de club zich voor de finale, waarin Bremer SC 1891 met 0-2 verslagen werd. Er werd dat jaar geen verdere eindronde om de Duitse landstitel gespeeld.
Op 2 juni 1919 fuseerde de club met SC Germania en SC Falke tot Hamburger SV.
Voormalige Duitse voetbalclub
Sportclub in Hamburg
|
1524822
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/ORP%20Piorun
|
ORP Piorun
|
ORP Piorun (Nederlands: Bliksemschicht) was een Poolse torpedobootjager van de N-klasse. Het schip is gebouwd door de Britse scheepswerf John Brown Shipbuilding & Engineering Company uit het Schotse Clydebank als Nerissa voor de Britse marine. Vanwege het verlies van de Poolse torpedobootjager Grom werd de Nerissa aan de Poolse marine overgedragen.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog begeleidde de Piorun veel Atlantische konvooien, vaak met samen met de Poolse torpedobootjager Garland. Tijdens de jacht op de Bismarck was de Piorun een van de zeven torpedobootjagers die daar bij betrokken waren. Daarna werd het schip overgeplaatst naar de Middellandse Zee, waar het onder meer deelnam aan operatie Halberd en operatie Husky.
Na de overgave van Duitsland nam de Piorun deel aan operatie Deadlight, het tot zinken brengen van de veroverde Duitse onderzeeboten. De Piorun was betrokken bij het tot zinken brengen van de U-2329, U-2334, U-2335, U-2337, U-2350 en U-2363.
In 26 oktober 1946 keerde het schip terug naar de Britse marine als Noble om in december 1955 gesloopt te worden.
|
1189004
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ringoogparelmoervlinder
|
Ringoogparelmoervlinder
|
De ringoogparelmoervlinder (Boloria eunomia, vroeger wel geplaatst in het geslacht Proclossiana, dat echter tegenwoordig als ondergeslacht wordt gezien) is een dagvlinder uit de familie van de Nymphalidae, de vossen, parelmoervlinders en weerschijnvlinders. De voorvleugellengte bedraagt 20 tot 23 millimeter. De soort komt verspreid over het Palearctisch gebied en het Nearctisch gebied voor. De soort kent één jaarlijkse generatie die vliegt van mei tot juli. De vlinder vliegt op hoogtes tot 1800 meter boven zeeniveau.
Waardplanten
De waardplant van de ringoogparelmoervlinder is in Europa adderwortel, elders ook andere soorten uit de duizendknoopfamilie, viooltjes en zelfs wilg. De soort overwintert als halfvolgroeide rups.
Verspreiding
De soort komt lokaal in de Belgische Ardennen voor. Daar is hij echter zeldzaam. Het verdwijnen van zijn waardplant adderwortel zorgde ervoor dat Boloria eunomia in grote delen van zijn voormalig vlieggebied uitgestorven is. In heel Europa gaat de soort achteruit. In Nederland komt B. eunomia niet voor. Populaties in de buurt bevinden zich o.a. in de Duitse Eifel, de Franse Jura en lokaal ook in de Alpen. Verder kunnen we de soort aantreffen van bijna geheel Scandinavië tot de Balkan en van de Pyreneeën en het Cantabrisch gebergte tot ver in Centraal-Azië. Ook in grote delen van Noord-Amerika is de soort aanwezig.
Externe links
Lepidoptera of Belgium
Butterflies and Moths of North America
Heliconiinae
Dier uit het Palearctisch gebied
Dier uit het Nearctisch gebied
|
712854
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Adrien%20Ev%C3%A9quoz
|
Adrien Evéquoz
|
Adrien Evéquoz (Fribourg, 1948), is een Zwitsers diplomaat en militair met de rang van generaal-majoor.
Adrien Evéquoz is heimatberechtigt in Fribourg en in Conthey (Kanton Wallis). Hij studeerde rechten aan de Universiteit van Fribourg. In 1977 trad hij in dienst van het Departement van Buitenlandse Zaken. Hij volgde daarnaast een diplomatieke opleiding en liep stage in Bern en Madrid. Hij was werkzaam op de Zwitserse ambassade in Kinshasa (1984-1986), aansluitend maakte hij deel uit van de Zwitserse missie bij het Bureau van de Verenigde Naties en de andere internationale organisaties in Genève (1986-1991). In 1991 werd hij eerste medewerker op het Zwitserse gezantschap in Caïro en daarna vervulde hij dezelfde functie in Buenos Aires.
Adrien Evéquoz werd in mei 2000 hoofd van de Zwitserse delegatie bij de Neutrale Wapenstilstandscontrolecommissie in het Koreaanse Panmunjeom. Hiervoor verkreeg hij de militaire rang van generaal-majoor. Zijn voornaamste taak was erop toe te zien dat zowel Noord- als Zuid-Korea zich hield aan de op 27 juli 1953 gesloten wapenstilstand (zie: Koreaanse Oorlog). Hij bleef hoofd van de Neutrale Wapenstilstandscontrolecommissie tot december 2004. Zijn Zwitserse opvolger werd generaal-majoor Gerhard Brügger.
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.